Aπό τη Νίνα Τσιμπούλη
O σκηνοθέτης της παράστασης «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» Κωστής Καπελώνης μίλησε αποκλειστικά για τα επεισόδια που έγιναν στο Θέατρο Τέχνης.Βρισκόμαστε στα τέλη της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Ο ΠΑΟΚ παίζει με τον Ολυμπιακό και 2.500 ΠΑΟΚτζήδες πραγματοποιούν μια ιστορική κάθοδο στην Αθήνα σιδηροδρομικώς. Μαζί τους, συνωστίζονται και δύο νεαρά κορίτσια-οπαδοί. Βρίσκουν την ευκαιρία να κατέβουν στην Αθήνα, για να συναντήσουν στο Σταθμό Λαρίσης ένα διάσημο Ελληνα ποπ τραγουδιστή από τον οποίο η μικρότερη είχε ζητήσει ραντεβού.
Στο έργο «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», η ομάδα της Θεσσαλονίκης ισοφαρίζει 1-1 στο 68' τον Ολυμπιακό στην έδρα του, για να γνωρίσει την ήττα με ψεύτικο πέναλτιμόλις στο 90'..
Ενώ η ιστορία του έργου είναι τόσο απλή, είναι δύσκολο να σου μιλήσω για το έργο, τα δύο κορίτσια, τον ΠΑΟΚ. Όλα ήρθαν από μόνα τους. Είδα τα δύο κορίτσια μακριά, καθισμένα στις μεταλλικές καρέκλες του σταθμού, που...
εκείνη την ώρα ήταν εντελώς έρημος. Ακουγόντουσαν οι πυρετικές αναμεταδόσεις του αγώνα Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ από τα ραδιόφωνα, ακουγόντουσαν κραυγές απειλητικές ή αποδοκιμασίες για τη διαιτησία από κόσμο αόρατο, που υπήρχε όμως κάπου εκεί κοντά, στα πέριξ του Σταθμού Λαρίσης. Τα δύο κορίτσια ήταν τυλιγμένα με κασκόλ του ΠΑΟΚ και η πιο μικρή κρατούσε και μία μεγάλη σημαία με το Δικέφαλο. Η ήττα του ΠΑΟΚ φαίνεται πως ήταν άδικη. Φύγαν οι συρμοί για τη Θεσσαλονίκη και τα τραγούδια και οι ύμνοι κατακυρίευσαν το Σταθμό Λαρίσης κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί τα δύο κορίτσια δεν πήγαν στο γήπεδο μαζί με τους 2.500 φίλους τους; Γιατί έμειναν μόνα σε ένα χώρο εχθρικό, αφιλόξενο και κρύο; Οταν πήγα κοντά στα μεταλλικά καθίσματα, μία αφημένη φωτογραφία μου έδωσε μια εξήγηση, πενιχρή, αλλά εξήγηση. Υπήρχε στο ένα κάθισμα η φωτογραφία ενός γνωστού τραγουδιστή της ποπ μουσικής με αφιέρωση: “Στη φίλη μου Ιωάννα, με πολλή αγάπη, Σάκης...”». Hταν η περιγραφή που έκανε ο συγγραφέας Σταύρος Τσιώλης για το έργο του, πριν ανεβεί στη σκηνή, προϊδεάζοντας το θεατή για το τι πρόκειται να δει. Το βράδυ της 4ης Φεβρουαρίου, γύρω στις 9.10, 40 λεπτά πριν από την προγραμματισμένη πρεμιέρα της παράστασης, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, στην οδό Φρυνίχου, στην καρδιά της Πλάκας, δέχτηκε επίθεση από περίπου 25 αγνώστους, οι οποίοι με μολότοφ, καπνογόνα, σιδερολοστούς έκαψαν και κατέστρεψαν τη θεατρική σκηνή. Τη στιγμή της επίθεσης, στο χώρο του θεάτρου βρίσκονταν περίπου 150 άτομα, εκ των οποίων πολλοί θεατές που περίμεναν την έναρξη της παράστασης. Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν δύο τραυματίες, ο φροντιστής του θεάτρου, ο οποίος έπαθε διάσειση από το ξύλο, καθώς είχε την ατυχή έμπνευση να φορέσει μαυρόασπρη φόρμα, με αποτέλεσμα να μοιάζει με οπαδό του ΠΑΟΚ, και ένας θεατής που επιχείρησε να τους σταματήσει.
O σκηνοθέτης της επίμαχης παράστασης Κωστής Καπελώνης μίλησε αποκλειστικά στις «Α» για το συμβάν. Όπως δήλωσε, είναι αδιανόητο μια ομάδα με κράνη και σιδερόβεργες να παρευρίσκεται σ’ ένα χώρο όπως αυτός του θεάτρου. Το σενάριο δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση οποιαδήποτε επίθεση καθώς πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας, δηλαδή κατ’ ουσίαν ψέμα, κι εξέφρασε το αυτονόητο, πως «δεν γίνεται να σκοτώνεις κάποιον για ένα ψέμα». Ωστόσο δεν αποδίδει την ευθύνη στον Ολυμπιακό, καθώς πιστεύει πως οι χούλιγκαν, αν και δεν έφεραν διακριτικά της ομάδας, σίγουρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους οπαδούς του Ολυμπιακού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο Ολυμπιακός τους εντάσσει στους οπαδούς του και «σαφώς δεν πρέπει να τους εντάσσει».
Για το σκηνοθέτη το πρόβλημα δεν είναι αθλητικό, αλλά πολιτιστικό, και θα πρέπει να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά είπε πως: «Δεν ξέρω ποιος παρασύρει αυτά τα παιδιά να εκφράζουν ό,τι νιώθουν μέσα τους προσπαθώντας να σκοτώσουν το διπλανό τους, γιατί τέτοια ήταν η ενέργεια. Όταν κρατάς ένα όπλο που μπορεί να σκοτώσει, όπως μια βόμβα, και πας και επιτίθεσαι σ’ ένα χώρο ανθρώπων που δεν αποτελούν εχθρό -δεν έχουμε πόλεμο- υπάρχει πρόθεση θανάτου. Αυτό κάποιος το ενέπνευσε σε αυτούς τους ανθρώπους. Το πρόβλημα είναι γιατί υπάρχουν αυτά τα άτομα μέσα στην κοινωνία και συσπειρώνονται σε ομάδες για να καταστρέψουν. Δεν το κάνουν για την ομάδα τους, είμαι σίγουρος γι’ αυτό» και συμπλήρωσε πως και για τη βία στα γήπεδα δεν ευθύνονται οι ομάδες, αλλά «ένα άρρωστο μυαλό που παρασύρεται και θέλει να εκτονωθεί με το να καταστρέψει κάτι. Δεν είναι θέμα οπαδικό. Το πρόβλημα γίνεται αθλητικό όταν τα ανεχόμαστε μέσα στο γήπεδο με τη λογική “εντάξει, τα παιδιά καίνε το γήπεδο”».
Φυσικά απαντά στο εκκρεμές ερώτημα περί τέχνης, δηλαδή αν πρέπει να είναι «η τέχνη για την τέχνη», διευκρινίζοντας πως το γεγονός ότι η θεατρική παράσταση είναι μύθευμα δεν σημαίνει πως παύει να είναι το θέατρο κατεξοχήν κοινωνική τέχνη. «Το συγκεκριμένο έργο ασχολείται με την ιστορία δυο κοριτσιών άρρωστων, καθ’ ότι βρίσκονται σε κλινική - η μία είναι ψυχοπαθής και η άλλη ναρκομανής. Προσπαθούν να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους, εντελώς αντίθετα από αυτά τα παιδιά που εκφράζονται με τη βία. Δεν μπορείς σε ένα τέτοιο θέμα να εστιάσεις στην ομάδα. Αυτά τα κορίτσια έχουν μια αγάπη μεταξύ τους και προσπαθούν να ενταχθούν σε ένα σύνολο γιατί είναι διωγμένες από το σπίτι τους και ο συγγραφέας (σ.σ. ο Σταύρος Τσιώλης) θεωρεί ότι αυτή η ανάγκη ένταξης που λείπει από τα κορίτσια μπορεί να βρεθεί σε μια ποδοσφαιρική ομάδα».
Τέλος, στις ερυθρόλευκες γλώσσες που κάνουν λόγο για απόπειρα διαφημιστικής προβολής της παράστασης, απαντά πως «είναι ανόητο να μπαίνει στη διαδικασία ένας συγγραφέας, ο οποίος έχει 40 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας και έχει κάνει 70 ταινίες, να χρησιμοποιεί μια ομάδα για να διαφημιστεί και ένα θέατρο με ιστορία 60 χρόνων να τη φιλοξενεί. Είναι παρανοϊκό», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί αυτό να λειτουργήσει αντίρροπα, δηλαδή πως πρόκειται για προβοκάτορες που «μπορεί να ήρθαν για να δυσφημίσουν τον Ολυμπιακό». Γι’ αυτόν το λόγο έχει απευθύνει πρόσκληση σε όλους τους πρόεδρους των ομάδων της Α' Εθνικής, καθώς είναι μια καλή ευκαιρία, βλέποντας την παράσταση, να περάσουν το μήνυμα στους οπαδούς τους να μη σπάνε θέατρα, μουσεία και άλλους πολιτιστικούς χώρους.
Με πιο ψύχραιμο μάτι είδαν ωστόσο την επίθεση οι ηθοποιοί της παράστασης. Όπως είπε στις «Α» ο πρωταγωνιστής του έργου Αργύρης Μπακιρτζής, θεωρεί την επίθεση ενδεικτική της θλιβερής πραγματικότητας που βιώνουμε και σίγουρα δεν επρόκειτο για «5 μάγκες του Περαία», όπως τραγουδά στο ομώνυμο τραγούδι των Χειμερινών Κολυμβητών, συγκροτήματος που αποτελεί αγαπημένο άκουσμα του εκλεκτικού μουσικόφιλου κοινού.
Η επίθεση έχει απασχολήσει κατά κόρον τον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς, σε συνδυασμό με την έξαρση συντηρητικών φρονημάτων μετά τη διακοπή της παράστασης «No Body Else» και την κατακραυγή του ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ «1821», πολλοί διαβλέπουν απόπειρα φίμωσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Κανείς άλλος δεν θα δει το «Νο Body Else»
«Κανείς άλλος» δεν θα μπορέσει να δει την ομώνυμη παράσταση στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», της οποίας τη σκηνοθεσία υπογράφει η κόρη της γνωστής δημοσιογράφου Σεμίνας Διγενή, Κίρκη Καραλή, καθώς θεωρήθηκε «βλάσφημη» από το κοινό, το οποίο αν και είχε ενημερωθεί πως πρόκειται για μια παράσταση ακατάλληλη για ανήλικους, σοκαρίστηκε απ’ ό,τι διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του επί σκηνής.
Στην επίμαχη σκηνή, που έχει διχάσει το καλλιτεχνικό στερέωμα, δύο ηθοποιοί εμφανίζονται γυμνοί και υποδύονται τον Ιησού Χριστό και τη Μαρία Μαγδαληνή, αντίστοιχα, οι οποίοι ερωτοτροπούν επί σκηνής. Κατά τη σκηνοθέτιδα Κίρκη Καραλή, η συγκεκριμένη σκηνή είναι παρμένη από το μυθιστόρημα «Κατά το Ιησούν Ευαγγέλιο» του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάνγκου, ο οποίος διηγείται τη σκηνή της ερωτικής συνεύρεσης του Ιησού με τη Μαρία. Σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα, «αντιμετωπίζοντας έναν Θεό ως ανθρώπινο σώμα, να κάνουμε το δικό μας σώμα, Θεό».
Ωστόσο οι συντελεστές δήλωσαν πως οι προγραμματισμένες παραστάσεις αναβάλλονται λόγω «φασιστικών απειλών κατά της ζωής τους», αρνούμενοι να απαντήσουν σε περισσότερες διευκρινιστικές ερωτήσεις των «Α». Στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν κατηγορούν «ορισμένες ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και sites του διαδικτύου», υποστηρίζοντας ότι τα σχόλια που εκφράστηκαν αναφορικά με το περιεχόμενο της παράστασης και τα κείμενα δεν ανταποκρίνονται επ’ ουδενί στην πραγματικότητα και αποτελούν προϊόν διαστρέβλωσης.
Το αποτέλεσμα ήταν η Κίρκη να πάθει κρίση πανικού από τις αλλεπάλληλες απειλές για τη σωματική της ακεραιότητα, ενώ απειλές δέχτηκαν και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης. Επίσης «έσπασε» το τηλεφωνικό κέντρο του ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» και άγνωστοι διεμήνυσαν πως αν συνεχίσει το ίδρυμα να φιλοξενεί το έργο, θα πάνε και θα τα κάνουν όλα γυαλιά-καρφιά. Ο ίδιος ο Μιχάλης Κακογιάννης απόρησε με το γεγονός και σχολίασε βουβά, κουνώντας το κεφάλι του.
Πηγή: Aποκαλύψεις
O σκηνοθέτης της παράστασης «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» Κωστής Καπελώνης μίλησε αποκλειστικά για τα επεισόδια που έγιναν στο Θέατρο Τέχνης.Στο έργο «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», η ομάδα της Θεσσαλονίκης ισοφαρίζει 1-1 στο 68' τον Ολυμπιακό στην έδρα του, για να γνωρίσει την ήττα με ψεύτικο πέναλτιμόλις στο 90'..
Ενώ η ιστορία του έργου είναι τόσο απλή, είναι δύσκολο να σου μιλήσω για το έργο, τα δύο κορίτσια, τον ΠΑΟΚ. Όλα ήρθαν από μόνα τους. Είδα τα δύο κορίτσια μακριά, καθισμένα στις μεταλλικές καρέκλες του σταθμού, που...
O σκηνοθέτης της επίμαχης παράστασης Κωστής Καπελώνης μίλησε αποκλειστικά στις «Α» για το συμβάν. Όπως δήλωσε, είναι αδιανόητο μια ομάδα με κράνη και σιδερόβεργες να παρευρίσκεται σ’ ένα χώρο όπως αυτός του θεάτρου. Το σενάριο δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση οποιαδήποτε επίθεση καθώς πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας, δηλαδή κατ’ ουσίαν ψέμα, κι εξέφρασε το αυτονόητο, πως «δεν γίνεται να σκοτώνεις κάποιον για ένα ψέμα». Ωστόσο δεν αποδίδει την ευθύνη στον Ολυμπιακό, καθώς πιστεύει πως οι χούλιγκαν, αν και δεν έφεραν διακριτικά της ομάδας, σίγουρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους οπαδούς του Ολυμπιακού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο Ολυμπιακός τους εντάσσει στους οπαδούς του και «σαφώς δεν πρέπει να τους εντάσσει».
Για το σκηνοθέτη το πρόβλημα δεν είναι αθλητικό, αλλά πολιτιστικό, και θα πρέπει να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά είπε πως: «Δεν ξέρω ποιος παρασύρει αυτά τα παιδιά να εκφράζουν ό,τι νιώθουν μέσα τους προσπαθώντας να σκοτώσουν το διπλανό τους, γιατί τέτοια ήταν η ενέργεια. Όταν κρατάς ένα όπλο που μπορεί να σκοτώσει, όπως μια βόμβα, και πας και επιτίθεσαι σ’ ένα χώρο ανθρώπων που δεν αποτελούν εχθρό -δεν έχουμε πόλεμο- υπάρχει πρόθεση θανάτου. Αυτό κάποιος το ενέπνευσε σε αυτούς τους ανθρώπους. Το πρόβλημα είναι γιατί υπάρχουν αυτά τα άτομα μέσα στην κοινωνία και συσπειρώνονται σε ομάδες για να καταστρέψουν. Δεν το κάνουν για την ομάδα τους, είμαι σίγουρος γι’ αυτό» και συμπλήρωσε πως και για τη βία στα γήπεδα δεν ευθύνονται οι ομάδες, αλλά «ένα άρρωστο μυαλό που παρασύρεται και θέλει να εκτονωθεί με το να καταστρέψει κάτι. Δεν είναι θέμα οπαδικό. Το πρόβλημα γίνεται αθλητικό όταν τα ανεχόμαστε μέσα στο γήπεδο με τη λογική “εντάξει, τα παιδιά καίνε το γήπεδο”».
Φυσικά απαντά στο εκκρεμές ερώτημα περί τέχνης, δηλαδή αν πρέπει να είναι «η τέχνη για την τέχνη», διευκρινίζοντας πως το γεγονός ότι η θεατρική παράσταση είναι μύθευμα δεν σημαίνει πως παύει να είναι το θέατρο κατεξοχήν κοινωνική τέχνη. «Το συγκεκριμένο έργο ασχολείται με την ιστορία δυο κοριτσιών άρρωστων, καθ’ ότι βρίσκονται σε κλινική - η μία είναι ψυχοπαθής και η άλλη ναρκομανής. Προσπαθούν να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους, εντελώς αντίθετα από αυτά τα παιδιά που εκφράζονται με τη βία. Δεν μπορείς σε ένα τέτοιο θέμα να εστιάσεις στην ομάδα. Αυτά τα κορίτσια έχουν μια αγάπη μεταξύ τους και προσπαθούν να ενταχθούν σε ένα σύνολο γιατί είναι διωγμένες από το σπίτι τους και ο συγγραφέας (σ.σ. ο Σταύρος Τσιώλης) θεωρεί ότι αυτή η ανάγκη ένταξης που λείπει από τα κορίτσια μπορεί να βρεθεί σε μια ποδοσφαιρική ομάδα».
Τέλος, στις ερυθρόλευκες γλώσσες που κάνουν λόγο για απόπειρα διαφημιστικής προβολής της παράστασης, απαντά πως «είναι ανόητο να μπαίνει στη διαδικασία ένας συγγραφέας, ο οποίος έχει 40 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας και έχει κάνει 70 ταινίες, να χρησιμοποιεί μια ομάδα για να διαφημιστεί και ένα θέατρο με ιστορία 60 χρόνων να τη φιλοξενεί. Είναι παρανοϊκό», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί αυτό να λειτουργήσει αντίρροπα, δηλαδή πως πρόκειται για προβοκάτορες που «μπορεί να ήρθαν για να δυσφημίσουν τον Ολυμπιακό». Γι’ αυτόν το λόγο έχει απευθύνει πρόσκληση σε όλους τους πρόεδρους των ομάδων της Α' Εθνικής, καθώς είναι μια καλή ευκαιρία, βλέποντας την παράσταση, να περάσουν το μήνυμα στους οπαδούς τους να μη σπάνε θέατρα, μουσεία και άλλους πολιτιστικούς χώρους.
Η επίθεση έχει απασχολήσει κατά κόρον τον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς, σε συνδυασμό με την έξαρση συντηρητικών φρονημάτων μετά τη διακοπή της παράστασης «No Body Else» και την κατακραυγή του ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ «1821», πολλοί διαβλέπουν απόπειρα φίμωσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Κανείς άλλος δεν θα δει το «Νο Body Else»
Στην επίμαχη σκηνή, που έχει διχάσει το καλλιτεχνικό στερέωμα, δύο ηθοποιοί εμφανίζονται γυμνοί και υποδύονται τον Ιησού Χριστό και τη Μαρία Μαγδαληνή, αντίστοιχα, οι οποίοι ερωτοτροπούν επί σκηνής. Κατά τη σκηνοθέτιδα Κίρκη Καραλή, η συγκεκριμένη σκηνή είναι παρμένη από το μυθιστόρημα «Κατά το Ιησούν Ευαγγέλιο» του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάνγκου, ο οποίος διηγείται τη σκηνή της ερωτικής συνεύρεσης του Ιησού με τη Μαρία. Σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα, «αντιμετωπίζοντας έναν Θεό ως ανθρώπινο σώμα, να κάνουμε το δικό μας σώμα, Θεό».
Ωστόσο οι συντελεστές δήλωσαν πως οι προγραμματισμένες παραστάσεις αναβάλλονται λόγω «φασιστικών απειλών κατά της ζωής τους», αρνούμενοι να απαντήσουν σε περισσότερες διευκρινιστικές ερωτήσεις των «Α». Στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν κατηγορούν «ορισμένες ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και sites του διαδικτύου», υποστηρίζοντας ότι τα σχόλια που εκφράστηκαν αναφορικά με το περιεχόμενο της παράστασης και τα κείμενα δεν ανταποκρίνονται επ’ ουδενί στην πραγματικότητα και αποτελούν προϊόν διαστρέβλωσης.
Το αποτέλεσμα ήταν η Κίρκη να πάθει κρίση πανικού από τις αλλεπάλληλες απειλές για τη σωματική της ακεραιότητα, ενώ απειλές δέχτηκαν και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης. Επίσης «έσπασε» το τηλεφωνικό κέντρο του ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» και άγνωστοι διεμήνυσαν πως αν συνεχίσει το ίδρυμα να φιλοξενεί το έργο, θα πάνε και θα τα κάνουν όλα γυαλιά-καρφιά. Ο ίδιος ο Μιχάλης Κακογιάννης απόρησε με το γεγονός και σχολίασε βουβά, κουνώντας το κεφάλι του.
Πηγή: Aποκαλύψεις