Ο κ. Πέτρος Κόκκαλης, στην παρέμβασή του, τόνισε μεταξύ άλλων:
«Δεν είμαι δικηγόρος και ομολογώ ότι έμαθα πολλά από τις προηγούμενες παρεμβάσεις. Συνήθως λοιπόν οι πελάτες των δικηγόρων κάνουν ερωτήσεις. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πόσοι από σας έχετε skype. Βλέπουμε λοιπόν, ότι σε μία αίθουσα που βρίσκονται άνθρωποι που κατά τεκμήριο ανήκουν στην υψηλή πνευματική και μορφωτική βαθμίδα της χώρας, που δεν έχουν φύγει από μια χώρα που καταστράφηκε, δεν έχουν αφήσει πίσω όλη τους τη ζωή, δεν κουβαλάνε όλο τους το βιός στην πλάτη, δεν βρίσκονται ξαπλωμένοι σε μια τέντα για ένα μήνα άπλυτοι στον Πειραιά, δεν έχουν όλοι skype και συνεπώς πρόσβαση στο σύστημα ασύλου. Επομένως όλες οι νομικές δίοδοι που παρέχονται σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι πάντα τόσο προσβάσιμες.
Επειδή είναι καλό να μιλάμε για τον άνθρωπο και για το πρόσωπο, είναι καλό να ξέρουμε τι συμβαίνει δίπλα μας και μέσα στην πόλη μας. Ξέρω ότι πολλοί από σας είστε εκεί και συνδράμετε. Ξέρετε βέβαια ότι υπάρχουν περισσότερο από πέντε χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι είναι κυρίως γυναικόπαιδα. Ίσως είναι πρόσφυγες, ίσως είναι μετανάστες. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα σε μια ανθρώπινη διαβίωση, μια ανθρώπινη αντιμετώπιση. Έχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Γίνεται μία μεγάλη προσπάθεια συνεργασίας - και αυτό είναι που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους – σε ένα χώρο, που όπως ξέρετε καλά, ως δικηγόροι Πειραιά, υπάρχει ένας λαβύρινθος δικαιοδοσιών: δεν ανήκει στο Δήμο Πειραιά, δεν ανήκει στο Δήμο Κερατσινίου, ανήκει στον ΟΛΠ, αλλά και στο Λιμεναρχείο, στην Περιφέρεια και στο Τελωνείο. Στο χώρο βρίσκεται η Παμπειραϊκή πρωτοβουλία - μια άτυπη ομάδα ανθρώπων που από μήνες έχουν ξεκινήσει και συνδράμουν αυτήν την κατάσταση. Είναι οι εθελοντές από όλο τον κόσμο πραγματικά, οι οποίοι έχουν καταφέρει να συνδράμουν τους πρόσφυγες, τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους, που βρίσκονται μέσα στην πόλη μας, προσφέροντας το δυνατόν που μπορεί να γίνει.
Αυτό που προσφέρουμε είναι μια βασική σίτιση, ένα πιάτο φαγητό. Από εκεί και πέρα γίνονται πάρα πολλές προσπάθειες σχεδόν ικανοποιητικές, όσον αφορά την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, σε ένα χώρο βέβαια ο οποίος στερείται εγκαταστάσεων υγιεινής. Δεν είναι ένα Κέντρο Ανοιχτής Φιλοξενίας Προσφύγων, γι’ αυτό δεν έχει ούτε συντονιστή ούτε διοικητή, αλλά είναι ένας ανοικτός δημόσιος χώρος, όπου δεν υπάρχουν τουαλέτες, δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, δεν υπάρχουν λουτήρες. Αν λοιπόν δεν είναι παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτή η πραγματικότητα, την οποία εμείς η πόλη του Πειραιά, οι φορείς του Πειραιά, το ελληνικό κράτος τους επιφυλάσσει, τότε δεν ξέρω ακριβώς τι είναι.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μεγάλη απορία: Δεν μιλάμε για 150.000 ανθρώπους, μιλάμε για 5.000 ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στο κέντρο του μεγαλύτερου λιμανιού μιας χώρας, η οποία είναι ευρωπαϊκή και η οποία λειτουργεί. Δεν μιλάμε για μια περίπτωση, όπου έγινε ένας σεισμός, δεν υπάρχει νερό, ηλεκτρικό ή έχουμε νεκρούς. Μιλάμε για 5.000 ανθρώπους οι οποίοι επαναλαμβάνω βρίσκονται στο κέντρο της μεγαλύτερης πόλης - λιμανιού μιας ευρωπαϊκής χώρας το 2016. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται και πρέπει να βρεθεί μια λύση μέχρις ότου αυτοί οι άνθρωποι αποκτήσουν πρόσβαση στο skype. Πρέπει να βελτιωθούν άμεσα οι συνθήκες διαβίωσής τους. Πρέπει να τους προσφέρουμε αυτά που οι διεθνείς συνθήκες αναγνωρίζουν ως δικαιώματά τους, όσον αφορά τη σίτιση, τη στέγαση, τη νομική κάλυψη και την ασφάλειά τους και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε. Αντιλαμβάνομαι ότι η προσπάθεια είναι δύσκολη. Βέβαια η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε., η οποία είναι εδώ και η οποία έχει δηλώσει ότι με κάθε τρόπο θέλει να συνδράμει, είναι ο ίδιος Οργανισμός που έχει αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερες και αμεσότερες ανθρωπιστικές κρίσεις. Στο Ζαντάρ της Ιορδανίας έχει κτίσει ένα Κέντρο Ανοικτής Φιλοξενίας για 850.000 ανθρώπους.
Πρέπει λοιπόν να βοηθήσετε κι εσείς ως δικηγόροι με όποιο πρόσφορο τρόπο νομίζετε, ούτως ώστε να μπορέσουμε να ανατρέψουμε άμεσα αυτήν την κατάσταση η οποία είναι δυστυχώς όνειδος για την πόλη μας, παρ’ όλη την τεράστια ανθρωπιστική προσφορά που έχουν διαθέσει η Εκκλησία, οι φορείς, όλοι σε μια συνεργασία που ποτέ δεν φανταζόμαστε ότι θα μπορούσε να γίνει.
Όλη αυτή η διαδικασία διεξάγεται στη χερσαία λιμενική ζώνη, η οποία βρίσκεται στα όρια του Δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας. Επομένως “de jure” δεν έχουμε ως Δήμος καμία αρμοδιότητα. Όμως “de facto” έχουμε κινητοποιήσει όσες δυνάμεις έχει ο Δήμος προκειμένου να συνδράμουμε κι εμείς με συνεργασίες που μέχρι πρότινος ήταν αδιανόητες για να προσφέρουμε βοήθεια. Τα εστιατόρια του Πειραιά προσφέρουν επί σειρά ημερών πάνω από 1.000 μερίδες το καθένα, η μεγάλη ομάδα της πόλης μας, ο Ολυμπιακός, προσφέρει πάνω από 2.000 μερίδες την ημέρα, η Μητρόπολη, η ΚΟ.Δ.Ε.Π., οι πολίτες του Πειραιά στέλνουν πράγματα στην ΚΟ.Δ.Ε.Π., εθελοντές που συντονίζονται από το Δήμο Πειραιά έχουν αναλάβει το μαγείρεμα, οι πολίτες του Πειραιά, όλοι αυτοί έχουν συνδράμει. Νομίζω λοιπόν ότι ήμουν λίγο υπερβολικός, στη ρύμη του λόγου, ότι είναι όνειδος η κατάσταση. Από την άλλη πλευρά είναι ανδραγαθία της πόλης μας, αλλά παρ’ όλα αυτά αυτή τη δουλειά πρέπει να την τελειώσουμε. Πρέπει να φροντίσουμε μέχρις ότου υλοποιηθεί η μετάβαση αυτών των ανθρώπων σε χώρους όπου δεν παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι μπορούμε και να πιέζουμε κι εμείς από τη μεριά μας όπου και όποιον μπορούμε για να ανταποκριθούμε στις διεθνείς συνθήκες».