Τα όρια της διαμαρτυρίας
γράφει ο καθηγητής Σταύρος Λιλόγλου
Έπρεπε να ζήσουμε τα χειρότερα επεισόδια οργανωμένης βίας των τελευταίων τριάντα ετών για να θυμηθούμε ότι η σύγχρονη δημοκρατία, για την οποία τόσο συχνά υπερηφανευόμαστε, έδειξε δυστυχώς τις τελευταίες μέρες σημάδια έντονης θεσμικής ατέλειας.Η σχέση ατομικών ελευθεριών και συλλογικού συμφέροντος απασχόλησε τους μεγάλους πολιτικούς στοχαστές από καταβολής δημοκρατίας. Τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους σε μια απλή αρχή. Η ελευθερία ενός πολίτη σταματά εκεί που αποδεδειγμένα θίγονται τα δικαιώματα ενός άλλου. Ο δε πρωταρχικός ρόλος του κράτους είναι η προστασία της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας των πολιτών, όπως και το δικό μας Σύνταγμα ορίζει στο Αρθρο 5. Το κράτος διαθέτει κατασταλτικούς μηχανισμούς, όχι για να αμύνεται ούτε για να επιτίθεται, αλλά για να προστατεύει την έννομη τάξη που αποτελεί και το βασικό εχέγγυο της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων. Και εάν τα όσα γράφω ακούγονται απλοϊκά και αυτονόητα, τα επαναλαμβάνω γιατί αισθάνομαι ότι κάπου χάθηκαν μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων των τελευταίων ημερών.Κανένα γεγονός, όσο τραγικό και αν είναι (και ως γονιός γνωρίζω καλά ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό από τη δολοφονία ενός παιδιού) δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για συμπεριφορές που καταλύουν την έννομη τάξη, καταστρέφουν τον κοινωνικοοικονομικό ιστό ολόκληρων πόλεων και οδηγούν χιλιάδες συμπολίτες μας στην απόγνωση και τον οικονομικό μαρασμό. Κάθε οργανωμένη κοινωνία οφείλει να αμύνεται απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Και η δική μας πολιτεία διαθέτει και τα μέσα, και τις συνταγματικές δικλίδες για να το κάνει. Πιστεύω ότι διαθέτει και τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με ένα μίγμα οργής και απελπισίας. Υπάρχει ένα μεγάλο απόθεμα οργής στην ελληνική κοινωνία, ειδικά στη νεολαία, που στρέφεται, δικαίως κατά τη γνώμη μου, συλλήβδην κατά του πολιτικού συστήματος. Αν εμείς ως γονείς δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή την πραγματικότητα είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Τα δομικά προβλήματα της κοινωνίας μας θα χρειασθούν πολύ χρόνο και κόπο για να διορθωθούν. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα αυτονόητα: όπως να μην φοβάται ο έμπορός ότι μετά από κάθε πορεία θα βρει το μαγαζί του κεραμιδαριό. Ή να μην διασύρεται η εικόνα της χώρας μας παγκοσμίως για 500 «γνωστούς-άγνωστους».