"Εζησε μια ζωή «εκτός πλαισίων». Εζησε και μια ζωή μαχητή.
Ο Νίκος Κακαουνάκης ήταν για όλους εμάς – και πάνω απ’ όλα – ο απόλυτος ρεπόρτερ. Είτε αποθέωνε την είδηση, είτε αποθέωνε τις τηλεοπτικές εκρήξεις, είτε σε αγκάλιαζε, είτε σε τσάκιζε, ο Νίκος «το είχε» το ρεπορτάζ όσο κανένας άλλος.
Δημοσιογράφος, συνάδελφος, φίλος, εχθρός ενίοτε – αυτό ...
το τελευταίο συνήθως για μερικά …λεπτά της ώρας -, μπορεί να έπαιζε με τα πάντα, και με τα όριά του πρώτα απ’ όλα, αλλά δεν έπαιξε ποτέ με την είδηση. ΄Η την είχε κι ορκιζόταν σ’ αυτήν, ή – σπανίως – δεν την είχε κι έκανε πίσω.
Στις συσκέψεις των τηλεοπτικών δελτίων περιμέναμε να τον ακούσουμε για να μάθουμε το «κάτι παραπάνω» της πολιτικής ζύμωσης. Στο ραδιόφωνο περιμέναμε να μιλήσει για να …πάρουμε γραμμή για το πού «θα παίξει» το ρεπορτάζ τις επόμενες ώρες.
Όταν οι πάσης φύσεως opinion makers έκαναν υψηλές αναλύσεις και εικασίες, ο Κακαουνάκης κοιτούσε λίγο βλοσυρά, λίγο μυστήρια, και απλώς σήκωνε το τηλέφωνο. Για να ρωτήσει, να επιβεβαιώσει, να διαψεύσει, να μάθει. Και – πώς το κατάφερνε ο αθεόφοβος κρητικός – τελικά μάθαινε πάντα.
Στο ραδιόφωνο τον θυμόμαστε να τσακώνεται με τους ταξιτζήδες που τον έλεγαν «Νικόλα». Στα τηλεοπτικά παράθυρα τον θυμόμαστε να τσακώνεται με όλους και με όλα. Τον θυμόμαστε, όμως, και να βουρκώνει, να δακρύζει κάποτε για τον Ανδρέα Παπανδρέου που έφευγε. Ισως το μόνο «αντικείμενο» του ρεπορτάζ του που είχε αγαπήσει τόσο πολύ…
Ο ίδιος ο Νίκος έφυγε απόψε, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, στα 72 του χρόνια. Καλό ταξίδι – και το «θα τον θυμόμαστε» δεν χρειάζεται. Απλώς δεν ξεχνιέται…"
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΙΛΟΓΛΟΥ