« Πώς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»…έγραψε πριν από περίπου δύο δεκαετίες ο Διονύσης Σαββόπουλος…Κι είχε δίκιο διαχρονικά αποδεδειγμένο. Γιατί τα παιδιά τα ξέρουν όλα.
Από ένστικτο. Από καθαρή ματιά. Από ανοχή στη σκληρότητα της αλήθειας.
Μόνο που με το πέρασμα του χρόνου το ερώτημα δεν είναι πλέον πώς να κρυφτούμε από τα παιδιά ΑΛΛΑ πώς να προστατέψουμε τα παιδιά να μη βιώσουν αυτά που δυστυχώς γνωρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πώς να προστατέψουμε τα παιδιά από εγκληματίες, βιαστές, πολέμους, ναρκωτικά, εκμεταλλευτές, «εμπόρους» κορμιών και ψυχών. Πώς να σώσουμε τα παιδιά από ένα εφιαλτικό παρόν που δίχως φραγμούς θα εξελιχθεί σε ένα ακόμη εφιαλτικότερο μέλλον.
Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού η 11 Δεκεμβρίου, αλλά για ποια παιδιά. Για τα παιδιά των παραμυθιών με καλό τέλος ή για τα παιδιά που πεινούν και αρρωσταίνουν στον τρίτο κόσμο, για τα παιδιά που δουλεύουν από τα χρόνια της αθωότητας και του παιχνιδιού, για τα παιδιά που πουλούν το κορμάκι τους για λίγα ψίχουλα για να ζήσουν την οικογένειά τους, για τα παιδιά που ανατρέφονται σε ιδρύματα από επιλογή των γεννητόρων τους, για τα παιδιά που καταλήγουν στα νοσοκομεία κακοποιημένα από παραλογισμό, για τα παιδιά που οδηγούνται σε ψυχιάτρους από την απωθημένη τρέλα «ευυπόληπτων» ενηλίκων… Για ποια παιδιά τιμούμε αυτή τη μέρα; Και τι νόημα έχει αν δεν μπορούμε ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο και να τα γλιτώσουμε από αυτή την πραγματικότητα;
Παγκόσμια Ημέρα του παιδιού, μία μόλις Ημέρα μετά από την Παγκόσμια Ημέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα…Μόνο που τα δικαιώματα δεν αποκτούνται με την ενηλικίωση…Τα δικαιώματα στη ζωή και δη στην όμορφη ζωή επιβάλλεται να είναι αποκλειστικό προνόμιο των παιδιών. Ας κάνουμε όλη σήμερα μια αρχή…Ξεκινώντας από το Α κι ας έχουμε μπροστά μας δρόμο πολύ…
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΙΛΟΓΛΟΥ