"Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για τους μισθούς και τις συντάξεις των Στρατιωτικών. Θα ήθελα και εγώ από την πλευρά μου να παραθέσω μια άποψή, διευκρινίζοντας ότι έχω ζήσει από αρκετά κοντά τη ζωή του στρατιωτικού, λόγω του πατέρα μου, που υπηρετεί στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πρώτα από όλα νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να καταρριφθεί ο μύθος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων των στρατιωτικών στα... 25 χρόνια, μιας και αυτό το «προνόμιο» ισχύει για όλο το δημόσιο τομέα και όχι μόνο για τους στρατιωτικούς. Με άλλα λόγια όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τη δυνατότητα συνταξιοδότησης μετά από 25 χρόνια εργασίας. Άραγε έχουμε αναλογισθεί γιατί αποχωρούν από την ενεργό δράση πρόωρα μόνο οι στρατιωτικοί ύστερα από 25 χρόνια «χλιδάτης» υπηρεσίας εφόσον τα πράγματα είναι τόσο ρόδινα; Γιατί δεν καταφεύγουν στην πρόωρη συνταξιοδότηση οι δάσκαλοι, οι εφοριακοί, οι τελωνειακοί οι υπάλληλοι της Βουλής, εφόσον μπορούν και αυτοί να αποχωρήσουν μετά από 25 χρόνια εργασίας; Γιατί άραγε οι στρατιωτικοί επιλέγουν να μην συμπληρώσουν τα 35 χρόνια εργασίας, κλωτσώντας έτσι την τύχη τους, αφού με αυτή τους την επιλογή θα λαμβάνουν 600 ευρώ λιγότερα στη σύνταξή τουÏ! ‚ το μήνα, εφ΄ όρου ζωής; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι οι στρατιωτικοί ουσιαστικά αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας γιατί:
Βιώνουν έντονα τα αποτελέσματα ενός οικονομικού ρατσισμού. Ένα καλό παράδειγμα που θα μας βοηθούσε να συγκρίνουμε τους «υπέρογκους» μισθούς των στρατιωτικών, αποτελεί η θέση του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας σε ένα αεροδρόμιο που φιλοξενεί στρατιωτικά και πολιτικά αεροσκάφη. Παρόλο που και οι δύο ελεγκτές (στρατιωτικός και πολιτικός) επιτελούν το ίδιο ακριβώς έργο, ο στρατιωτικός αμείβεται με 1.500 ευρώ, ενώ ο ελεγκτής της ΥΠΑ (Υπηρεσία Πολιτική Αεροπορίας), λαμβάνει 5.000 ευρώ.
Οι στρατιωτικοί στερούνται της δωρεάν δημόσιας παιδείας. Οι απόφοιτοι των Παραγωγικών Στρατιωτικών Σχολών είναι υποχρεωμένοι, σε περίπτωση παραίτησης πριν τη συμπλήρωση 12 ετών υπηρεσίας, να πληρώσουν αποζημίωση στο Ελληνικό Δημόσιο. Ακόμα και οι μαθητές των Στρατιωτικών Σχολών υποχρεώνονται να αποζημιώσουν το Ελληνικό Δημόσιο σε περίπτωση που κάποιος εγκαταλείψει τις σπουδές του. Υπάρχει άραγε αντίστοιχο παράδειγμα σε οποιαδήποτε άλλη σχολή του Πανεπιστημίου ή του Πολυτεχνείου;
Ο μύθος των στρατιωτικών κατοικιών. Όσον αφορά τα πλεονεκτήματα των στρατιωτικών κατοικιών με τα «εξευτελιστικά ενοίκια», που περιγράφονται σε προηγούμενη ανάρτηση από φίλο αναγνώστη, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι όντως η διαμονή σε αυτές τις κατοικίες αποτελεί μια αλησμόνητη εμπειρία, μιας και μας γυρίζουν, από επίπεδο διαβίωσης τουλάχιστον, μισό αιώνα πίσω. Για του λόγου το αληθές θα ήθελα να σας παραπέμψω στην εφημερίδα (ΣΦΗΝΑ της 12ης Φεβρουαρίου), στην οποία περιγράφεται πολύ παραστατικά η οικτρή κατάσταση αυτών των κατοικιών.
Οι στρατιωτικοί ζούνε σε ένα Εργασιακό Μεσαίωνα. Άραγε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υποχρεώνονται να πάρουν έγκριση από την υπηρεσία για να πάνε για ουζάκι μέχρι την Χαλκίδα την Κυριακή; Ακόμα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα παρατήσουν στη μέση αυτό το ουζάκι επειδή εκτάκτως τους χρειάσθηκε ο προϊστάμενος τους;
Οι στρατιωτικοί εντάσσονται κάτω από τη νομοθεσία του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα (ΣΠΚ), στον οποίο βρίσκεται ακόμα σε ισχύ η θανατική ποινή, παρόλο που στο Κοινό Ποινικό Κώδικα έχει καταργηθεί. Επιπλέον η αυστηρότητα του ΣΠΚ υπερβαίνει την αντίστοιχη του κοινού ποινικού κώδικα. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και στρατιωτικοί που θα μπουν στην παράλληλη επετηρίδα (προσομοιώνοντας πλήρως τους Δημόσιους Υπαλλήλους), θα βρίσκονται κάτω από την αυστηρότητα του ΣΠΚ, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Δημοσίους Υπαλλήλους.
Η σημασία της στρατιωτικής διπλωματίας. Απαντώντας σε προηγούμενη ανάρτηση η οποία ισχυρίζεται ότι το επάγγελμα του στρατιωτικού είναι παρασιτικό και ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν εμπλέκονται στη διπλωματία, θα ήθελα να παραθέσω την περίφημη αποστροφή, ενός από τους μεγαλύτερους Στρατηγιστές του Κλαούζεβιτς, παραφράζοντάς την ελαφρώς: «η στρατιωτική ισχύς είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Επιπλέον, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας παραπέμψω σε άρθρο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (της 12ης Φεβρουαρίου), στο οποίο υπογραμμίζεται ότι «…ο φόβος που ενέπνεε στους Τούρκο! υς η Στρατιά του Έβρου τους έκανε να φανούν διαλλακτικοί στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης…»
Το επάγγελμα του στρατιωτικού είναι παραγωγικό γιατί προάγει τη σταθερότητα και την ειρήνη, απαραίτητα συστατικά για την οικονομική ανάπτυξη και τις επενδύσεις σε ένα τόπο. Άλλωστε, ένας από τους πυλώνες πάνω στους οποίους εδράζεται κάθε κρατική υπόσταση, είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις. Η αξία και η σημασία των Ενόπλων Δυνάμεων υπογραμμίζεται και στην Πολιτεία του Πλάτωνα στην οποία κατατάσσονται (οι στρατιωτικοί), στους «φύλακες - επίκουρους». Όσο δε για την εξ Ανατολών απειλή, η οποία σύμφωνα με πολλούς δεν υφίσταται, ίσως καταλληλότεροι να απαντήσουν σε αυτό είναι οι αδελφοί μας οι Κύπριοι, ή ακόμα και οι μειονότητες της Τουρκίας που υφίστανται τη βαναυσότητα της εκεί κεντρικής εξουσίας." ANAΓΝΩΣΤΗΣ
