Πρόβλημα που οι ίδιες, με την πολιτική τους αλλά και τα προγράμματα λιτότητας της τρόικας που αποδέχονται και υλοποιούν, έχουν διογκώσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απειλείται πλέον η βιωσιμότητα ολόκληρης της κοινωνίας.
Το μέγεθος του σκανδάλου φαίνεται από το ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, τα επτά τελευταία χρόνια, υπέβαλαν στο αρμόδιο Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση μόλις μία αίτηση για...
οικονομική ενίσχυση απολυμένων εργαζομένων! Η μοναδική αίτηση αφορούσε 642 απολυμένους του γερμανικού σουπερμάρκετ ALDI που αποχώρησε από την Ελλάδα!
Είναι όντως εκπληκτικό. Στη χώρα όπου η ανεργία χτυπάει εδώ και καιρό πρωτιά στην Ε.Ε., ξεπερνώντας το 28%, οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι υπουργοί αγνοούν επιδεικτικά τη δυνατότητα αποσπασματικής και μερικής, έστω, οικονομικής ενίσχυσης χιλιάδων ανέργων!
Για να διαμορφώσει κανείς σφαιρική άποψη για την εγκληματική αυτή αμέλεια των Ελλήνων αξιωματούχων, αρκεί να τη συγκρίνει με το τι έκαναν οι άλλες χώρες της Ε.Ε. Εχουμε και λέμε, ενδεικτικά: Η Ισπανία υπέβαλε μέχρι τώρα 18 αιτήσεις για την οικονομική ενίσχυση 13.396 απολυμένων εργαζομένων και εισέπραξε για το σκοπό αυτό 57,1 εκατ. ευρώ!
Η Ιταλία υπέβαλε 12 αιτήσεις για 12.759 απολυμένους και πήρε 60,6 εκατ. ευρώ! Η πλούσια Γερμανία για 7 περιπτώσεις ενίσχυσης 11.349 απολυμένων πήρε 45 εκατ. ευρώ, ενώ ακόμη και η Δανία εισέπραξε 63,7 εκατ. ευρώ.
Από το συγκεκριμένο Ταμείο διατέθηκαν 471,2 εκατ. ευρώ για ενίσχυση εργαζομένων που απολύθηκαν από τομείς οικονομικής δραστηριότητας που πλήττονται από τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης (όπως κλωστοϋφαντουργία, κατασκευές, οδικές μεταφορές, λιανικό εμπόριο κ.ά.). Το εξωφρενικό είναι ότι η Ελλάδα, που επλήγη περισσότερο από την πολιτική αυτή, εισέπραξε μόλις 2,9 εκατ. ευρώ!
Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Τι πραγματικά προσφέρουν στην κοινωνία όλοι αυτοί οι κηφήνες γραφειοκράτες της δεκάρας, που προσαρτώνται στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι που τους επιλέγουν για να ασκούν εξουσία; Δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε την ελάχιστη δυνατή προστασία και βοήθεια στους ανθρώπους που οδηγούν κάθε μέρα στην ανεργία και την εξαθλίωση. Είναι ανίκανοι να διεκδικήσουν τα ψίχουλα της ενίσχυσης που δικαιούνται από τα ευρωπαϊκά Ταμεία οι άνθρωποι που τα έχουν πραγματική ανάγκη. Ή απλώς αδιαφορούν.
Μήπως αυτοί είναι άνεργοι;
Μήπως αυτοί είναι άνεργοι;
Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι επικίνδυνοι. Διαπράττουν έγκλημα εις βάρος των πολιτών και πρέπει, κάποια στιγμή, να λογοδοτήσουν γι' αυτό.
Από enet