Ανησυχώ για δύο λόγους, όταν αντικρίζω την περίπτωσή της. Φοβάμαι, αρχικά, μήπως η κακή χρήση φακών επαφής (όχι έγχρωμων στην περίπτωσή μου), αλλοιώσουν την ποιότητα της όρασης που θα έχω μετά τα 60 μου χρόνια.Παράλληλα, προβληματίζομαι για το αν κι εγώ εθιστώ από το πάθος της γραφής και μπρος στην συνακόλουθη του αυτού εθισμού ανάγκη να παρευρίσκομαι στην επικαιρότητα (και να διατηρώ το οικονομικό και κοινωνικό στάτους μου, λέμε τώρα), προβαίνω σε κάθε είδους σπέκουλα (η λέξη προέρχεται από το ιταλικό speculare -της είναι γνωστή η ιταλική- και σημαίνει την κερδοσκοπία, την προσπάθεια να εκμεταλλευτεί κάποιος μια κατάσταση).Μου έχω εμπιστοσύνη, όμως, νιώθω και πιστεύω ότι με ξέρω, γνωρίζω τα όρια και τις θυσίες που είμαι ικανός να κάνω. Εξάλλου, δεν γράφω, δεν σχολιάζω, δεν κριτικάρω, με απώτερο σκοπό το κέρδος. Οπότε εκ θέσεως προφυλάσσομαι. Τα παραδείγματα, όμως, που διαψεύδουν την εικόνα που είχα μικρός για πολλούς έγκυρους κι έγκριτους δημόσιους γράφοντες βρίθουν και με...
ταρακουνούν, δίχως ακόμα σ᾽ αυτά να χρειαστεί να ζητήσω άλλοθι για ατοπήματα της δικής μου γραφής (δίχως π.χ. να χρειαστεί να πω στον εαυτό μου "αφού το κάνει κι αυτός, ο περιωπής γνωστός, μπορείς να το κάνεις κι εσύ"...). Όπως το παράδειγμα εκείνης, που προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκμεταλλευτεί το λeψανο του συγχωρεμένου Σωκράτη Γκιόλια. Για μέρες στη μήδειασουπα της έγραφε επικήδειους, θρηνούσε κι οδύρονταν, αγαπούσε κι αλαλιάζονταν. Τα πολυπόθητα κλικς όμως δεν ήρθαν κι έτσι αποφάσισε να στήσει ένα site για τον αποθανόντα. Πήγε κι αυτό, όμως, άπατο κι άδοξα πορεύεται στη μπλογκόσφαιρα, σχεδόν ορφανό πια από την φροντeδα της δημιουργού του. Παρατήθηκε στην τύχη του. Και δεν έπιασε, όχι γιατί η υπόθεση Γκιόλια κι ο βίος του δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί το αναγνωστικό κοινό στο διαδίκτυο είναι πιο ποιοτικό από τους παθητικούς τηλεθεατές, της πατάτας του καναπέ (νεοελληνιστί couch potato), που μασούν αχώνευτα ότι του σερβίρει η εκάστοτε τηλεοπτική περσόνα με τις ακριβές παραγωγές που αναλάμβανε η ίδια (μην αφήνοντας ψίχουλο για κανέναν άλλο). Στο διαδίκτυο είναι αποδεδειγμένο πως ότι έρχεται από την τηλεόραση (ή και την εφημερίδα), θεωρείται εκ προοιμίου θεσμικό και ως εκ τούτου στημένο.
Τελευταία προσπάθεια καπηλείας του ιθύνοντα νου της επιτυχημένης προσπάθeας του TROKTIKO, το μνημόσυνο του ενός χρόνου από το θάνατό του. Με αφορμή αυτό, η πάλαι ποτέ tvπερσόνα αποφάσισε να αποστείλει επιστολe στον υπουργό και φίλο της κ. Παπουτσή, στην προσπάθειά της να τον πιέσει να μας πει ποιός είναι ο δολοφόνος του Γκιόλια. Και δεν υπαινίχθηκε απλά -στην επιστολe της- ότι ο υπουργός τον ξέρει κι ότι αποκρύπτει από τη δημοσιότητα το όνομα του δολοφόνου, προστατεύοντας τον για τους δικούς του λόγους, αλλά το υποστήριξε απερίφραστα. Κι έτσι, μετά την βαριά ομολογουμένως κατηγορία, ο υπουργός της απέστειλε υπαστυνόμο αρμόδιο να την καλέσει και να καταθέσει για τα όσα ισχυρίζεται ότι γνωρίζει. Αντίδραση πραγματικά αντρίκια και σπάνια από πολιτικό άνδρα, που καταδεικνύει συνάμα ότι δεν υπάρχει καμία προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης. Κι εκείνη έπειτα, έσπευσε να τα μαζέψει με δεύτερη επιστολe, γράφοντας ότι δεν ήταν ανάγκη μεσημεριάτικα και καλοκαιριάτικα ο υπουργός να ενεργοποιήσει την αντιτρομοκρατική, αρκούσε ένα τηλέφωνό του στην ίδια. Έτσι βλέπεις έμαθαν οι μεταπολιτευτικοί αστέρες της δημοσιογραφίας και της πολιτικής να πράττουν και να διαβο(υ)λεύονται: να τα λύνουν όλα κάτω από το τραπέζι, πίσω από τη πλάτη σου και εις βάρος του μέλλοντός σου, μ᾽ ένα απλό τηλεφώνημα μεταξύ των. Εννοείται, δε, ότι οι υπόνοιες ότι εκείνη γνωρίζει ποιός είναι ο δολοφόνος δεν επαναλήφθηκαν. Τη δεύτερη φορά έκανε την κότα, την λυράτη και την καλοφαγομένη, βεβαίως βεβαίως.
Μοιάζει αυτή η αληθινή ιστορία με την εναλλαγή του χρώματος των ματιών της: γεννήθηκαν καστανά, μέχρι τα 40 άλλαξαν σε πράσινα και λίγο πριν τη δύση της πολύβουης τηλεοπτικής καριέρας έγιναν μπλε. Σαν τη θάλασσα, τα καραβάκια στο Αιγαίο και τις άλλες. Ξέρεις...τις πίτσες.