Αν για τα πιο πολλά νησιά τα λιμάνια και οι μαρίνες αποτελούν πηγή εσόδων με σημαντικά οφέλη για την αυτοδιοίκηση και την τοπική οικονομία, για την Ύδρα οι μόνοι που... επωφελούνται είναι οι ντόπιοι ψαράδες και οι ιδιοκτήτες των θαλάσσιων ταξί, οι οποίοι πιάνουν τις θέσεις και τις παραχωρούν σε όσους είναι διατεθειμένοι να δώσουν το κατάλληλο ...αντίτιμο.
Εκμεταλλευόμενοι την ανοργανωσιά που επικρατεί, καθώς και την απουσία οποιουδήποτε ελέγχου, διαπραγματεύονται τις θέσεις που κρατάνε με ιδιοκτήτες σκαφών, ενώ πολλές φορές οργανώνουν και ιδιότυπους πλειστηριασμούς.
Η ταρίφα συνήθως κυμαίνεται από 50-150 ευρώ ανάλογα με την περίοδο αλλά και με το μήκος του σκάφους. Παράλληλα, ιδιαίτερα επικερδές «επάγγελμα» στο λιμάνι είναι και το δέσιμο των κάβων,
το οποίο ειδικά στην Ύδρα αποτελεί ένα ισχυρό μονοπώλιο.
Λέγεται μάλιστα ότι όσοι ιδιοκτήτες σκαφών δεν δίνουν γερό πουρμπουάρ
δεν έχουν ελπίδες να ξαναδέσουν στο λιμάνι. Αποτέλεσμα όλων αυτών;
Διαρκή διπλοπαρκαρίσματα και τριπλοπαρκαρίσματα, μπερδεμένες άγκυρες,
ζημιές στα σκάφη και το πιο σημαντικό, τα έσοδα που μπαίνουν στα ταμεία του κράτους να είναι μόλις 12.000 ευρώ.
Αντίθετα θησαυρίζουν οι λίγοι επιτήδειοι εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Ύδρας , που βλέπουν κάθε χρόνο εκατοντάδες σκάφη να αποχωρούν χωρίς να δένουν καν στο λιμάνι
γιατί πολύ απλά δεν επιθυμούν να μπουν στη διαδικασία πλειστηριασμού για μία θέση.
Ενδεικτικό της απώλειας που έχουν οι κάτοικοι είναι ότι, βάσει των ερευνών,
κάθε τουρίστας που ξοδεύει 100 ευρώ σε μία μαρίνα, ξοδεύει επιπλέον 450 ευρώ στην τοπική οικονομία.
Αναγνώστης