Η φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική αλλά και οι επαναλαμβανόμενες πλημμύρες στο Λεκανοπέδιο ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που απασχολεί εδώ και χρόνια το Πέραμα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.
Ο λόγος για τα... περίπου 100 «καζάνια του θανάτου», όπως τα αποκαλούν, που βρίσκονται διασκορπισμένα δεξιά κι αριστερά στον μοναδικό άξονα από τη Δραπετσώνα έως το Πέραμα.
Υπενθυμίζεται ότι δημοτικές αρχές και κάτοικοι είχαν πρόσφατα ξεσηκωθεί μετά την ψήφιση του άρθρου 70 στον νόμο για το κλείσιμο της τέταρτης αξιολόγησης, το οποίο, όπως καταγγέλλουν, αντί να δίνει λύση, διαιωνίζει το πρόβλημα και αφήνει τις ρυπογόνες βιομηχανίες στο Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και το Πέραμα για άλλα 20 χρόνια.
Χθες ο αντιπεριφερειάρχης Πειραιά, Γιώργος Γαβρίλης, με παρέμβασή του επισήμανε ότι είναι η στιγμή που «πρέπει να σταματήσουμε να κρύβουμε προβλήματα δεκαετιών κάτω απ’ το χαλί», εξηγώντας ότι ο τρόπος που αναπτύχθηκε το Λεκανοπέδιο Αττικής είναι γνωστός: άναρχος, χωρίς κανέναν ενιαίο πολεοδομικό σχεδιασμό, με την αυθαιρεσία, την εξαίρεση και την παρέκκλιση να αποτελούν το σημείο τομής μικρών και κυρίως μεγάλων συμφερόντων.
Ολα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την απουσία σύγχρονου και οργανωμένου σχεδίου πυροπροστασίας, τις ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα σύγχρονης πυρόσβεσης, τη διαλυμένη Δασική Υπηρεσία, ανεβάζουν τον βαθμό επικινδυνότητας της Αττικής στο κόκκινο.
Σήμερα, όπως ανέφερε, είναι η στιγμή να μιλήσουμε και για έναν άλλο κίνδυνο, αυτόν ενός μείζονος σημασίας βιομηχανικού ατυχήματος μέσα στον οικιστικό ιστό. Ενα ατύχημα στην περιοχή αυτή θα δημιουργήσει συνθήκες Αποκάλυψης, αφού η πρόσβαση στη θάλασσα είναι πρακτικά ανύπαρκτη και από την άλλη πλευρά υπάρχει το βουνό.
Ο Γ. Γαβρίλης τόνισε ότι τα «καζάνια» δεν φτιάχτηκαν χτες. Οι εταιρείες πετρελαιοειδών εγκαταστάθηκαν εκεί από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η περιοχή αυτή πρακτικά δεν είχε αστική κατοίκηση. Ομως, παράλληλα με τις δεξαμενές, η ευρύτερη περιοχή εξελίχθηκε και σήμερα πλέον είναι μια πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή με χρήση κατοικίας σε επαφή με τους μαντρότοιχους των εταιρειών και τα καζάνια σε απόσταση μόλις 15 μέτρων. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα μας υπαγορεύει να αναζητήσουμε λύσεις τώρα.
«Είναι η στιγμή που πρέπει να υπάρξει αποφασιστική λύση, ειδικά για την κατηγορία εκείνη των εταιρειών που υπάγονται από πλευράς επικινδυνότητας στην κατηγορία Seveso» αναφέρει, ζητώντας την άμεση απομάκρυνσή τους, πράξη που, όπως σχολιάζει, προϋποθέτει πολιτική απόφαση. Διαφορετικά, όσα σχέδια ή ασκήσεις κι αν κάνουμε, πάντα ο κίνδυνος να βρεθούμε μπροστά σε μια πρωτοφανή καταστροφή θα ελλοχεύει, υποστηρίζει.