Και η αγανάκτηση θέλει τον Ισπανό της...
Έπρεπε να μας την πουν οι Ισπανοί για να αποφασίσουμε να βγούμε στις πλατείες για να εκφράσουμε την αγανάκτηση μας.
Αλλά έστω και έτσι θετικό είναι το γεγονός των μεγάλων ακαπέλωτων συγκεντρώσεων.
Να δούμε βέβαια την συνέχεια γιατί αν μείνει εδώ αυτή η ιστορία θα είναι απλά μια εκτονωτική κίνηση. Κατεβαίνουμε μια μέρα, φωνάζουμε, ξεσπάμε, λέμε ότι εμείς κάναμε το καθήκον μας και κλεινόμαστε ξανά στο καβούκι μας.
Κάτι σαν ΓΣΕΕ δηλαδή. Θα πρόκειται για κατάντια.
Το περίεργο σε αυτήν την ιστορία είναι η κάλυψη από τα μέσα προπαγάνδας.
Σύμφωνα με...
κάποια δημοσιεύματα δεν υπήρξε πανό στην Ισπανία με το γνωστό σύνθημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας πειράζει καθόλου.
Αν είναι να κινητοποιηθούμε λόγω ενός μύθου ας γίνει και έτσι. Εξάλλου μέσα σε άπειρους μύθους ζούμε. Και άπειρους μύθους χρησιμοποιούν για να μας έχουν στο χέρι τους και να μας εκμεταλλεύονται. Ας χρησιμοποιήσουμε και εμείς έναν μύθο για να τους κάνουμε λίγο πιο ανήσυχο τον ύπνο.
Το σχέδιο τρομοκράτησης καλά κρατεί. Ή καθόμαστε να μας πεθάνουν και εμάς και τους απογόνους μας σε βάθος δέκα γενεών ή θα μας πετάξουν από το Ευρώ.
Σιγά το δίλλημα. Εμείς ότι είναι να πάθουμε θα το πάθουμε. Και το παθαίνουμε. Νομίζω ότι το πρόβλημα το έχουν κάτι τράπεζες και κάτι κεφαλαιούχοι.
Λένε κάποιοι ότι αν έρθει η δραχμή θα γίνουμε σαν την Κούβα. Και αν κάθε τρεις μήνες μας βάζουν όλο και πιο σκληρά μέτρα πως θα γίνουμε; Σαν την Δανία;
Και μέσα στον χαμό των μέτρων όπου ακόμα και κάποιος με μισθό 450 ευρώ μηνιαίως θα πληρώνει φόρο (από ότι του έχει μείνει από τους έμμεσους φόρους και τις κρατήσεις για τον ΟΑΕΔ) έσκασε και η ιστορία με το δημοψήφισμα.
Αναρωτήθηκαν λοιπόν κάποιοι και μέσα σε αυτούς οι (δώστε εσείς τον χαρακτηρισμό) ανατροπείς Πρετεντέρης και Τσίμας. Τι θα ρωτήσουμε στο δημοψήφισμα; Αν θέλουμε να βγούμε από το Ευρώ;
Και αμέσως είπαν την ατάκα του αιώνα. Είναι εντελώς λάθος να γίνει ένα δημοψήφισμα από την στιγμή που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα έχει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Είναι ρευστά τα πράγματα, είπαν. Κανείς δεν είναι βέβαιος για το τι θα ψηφίσει ο λαός.
Και αφού δεν είμαστε σίγουροι δεν κάνουμε δημοψήφισμα. Έτσι ωμά το είπαν.
Δημοκρατικότατα και σοσιαλιστικότατα.
Αν γράψω ότι υπάρχει περίπτωση να γυρίσουμε στην δραχμή θα με κυνηγήσει ο εισαγγελέας ή θα με καλύψει η ασυλία της Μαρίας;
Μόνο και μόνο η διάψευση από τους κατά συρροή ψεύτες κυβερνώντες της Ελλάδας είναι σοβαρός λόγος για να είμαστε σίγουροι ότι όχι μόνο το λένε διάφοροι στις Βρυξέλλες αλλά μπορεί να είμαστε πολύ κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Δηλαδή είναι λίγο εκβιασμός στους πολίτες να δεχθούν τον μεσαίωνα και λίγο αλήθεια.Αλλά έστω και έτσι θετικό είναι το γεγονός των μεγάλων ακαπέλωτων συγκεντρώσεων.
Να δούμε βέβαια την συνέχεια γιατί αν μείνει εδώ αυτή η ιστορία θα είναι απλά μια εκτονωτική κίνηση. Κατεβαίνουμε μια μέρα, φωνάζουμε, ξεσπάμε, λέμε ότι εμείς κάναμε το καθήκον μας και κλεινόμαστε ξανά στο καβούκι μας.
Κάτι σαν ΓΣΕΕ δηλαδή. Θα πρόκειται για κατάντια.
Το περίεργο σε αυτήν την ιστορία είναι η κάλυψη από τα μέσα προπαγάνδας.
Σύμφωνα με...
κάποια δημοσιεύματα δεν υπήρξε πανό στην Ισπανία με το γνωστό σύνθημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας πειράζει καθόλου.
Αν είναι να κινητοποιηθούμε λόγω ενός μύθου ας γίνει και έτσι. Εξάλλου μέσα σε άπειρους μύθους ζούμε. Και άπειρους μύθους χρησιμοποιούν για να μας έχουν στο χέρι τους και να μας εκμεταλλεύονται. Ας χρησιμοποιήσουμε και εμείς έναν μύθο για να τους κάνουμε λίγο πιο ανήσυχο τον ύπνο.
Το σχέδιο τρομοκράτησης καλά κρατεί. Ή καθόμαστε να μας πεθάνουν και εμάς και τους απογόνους μας σε βάθος δέκα γενεών ή θα μας πετάξουν από το Ευρώ.
Σιγά το δίλλημα. Εμείς ότι είναι να πάθουμε θα το πάθουμε. Και το παθαίνουμε. Νομίζω ότι το πρόβλημα το έχουν κάτι τράπεζες και κάτι κεφαλαιούχοι.
Λένε κάποιοι ότι αν έρθει η δραχμή θα γίνουμε σαν την Κούβα. Και αν κάθε τρεις μήνες μας βάζουν όλο και πιο σκληρά μέτρα πως θα γίνουμε; Σαν την Δανία;
Και μέσα στον χαμό των μέτρων όπου ακόμα και κάποιος με μισθό 450 ευρώ μηνιαίως θα πληρώνει φόρο (από ότι του έχει μείνει από τους έμμεσους φόρους και τις κρατήσεις για τον ΟΑΕΔ) έσκασε και η ιστορία με το δημοψήφισμα.
Αναρωτήθηκαν λοιπόν κάποιοι και μέσα σε αυτούς οι (δώστε εσείς τον χαρακτηρισμό) ανατροπείς Πρετεντέρης και Τσίμας. Τι θα ρωτήσουμε στο δημοψήφισμα; Αν θέλουμε να βγούμε από το Ευρώ;
Και αμέσως είπαν την ατάκα του αιώνα. Είναι εντελώς λάθος να γίνει ένα δημοψήφισμα από την στιγμή που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα έχει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Είναι ρευστά τα πράγματα, είπαν. Κανείς δεν είναι βέβαιος για το τι θα ψηφίσει ο λαός.
Και αφού δεν είμαστε σίγουροι δεν κάνουμε δημοψήφισμα. Έτσι ωμά το είπαν.
Δημοκρατικότατα και σοσιαλιστικότατα.
Αν γράψω ότι υπάρχει περίπτωση να γυρίσουμε στην δραχμή θα με κυνηγήσει ο εισαγγελέας ή θα με καλύψει η ασυλία της Μαρίας;
Μόνο και μόνο η διάψευση από τους κατά συρροή ψεύτες κυβερνώντες της Ελλάδας είναι σοβαρός λόγος για να είμαστε σίγουροι ότι όχι μόνο το λένε διάφοροι στις Βρυξέλλες αλλά μπορεί να είμαστε πολύ κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ο Γιωργάκης αντέδρασε. Αφήστε μας ήσυχους να κάνουμε την δουλειά μας είπε. Δηλαδή να φτάσουμε την ανεργία στο 50%, τους μισθούς στα 250 ευρώ, τις συντάξεις στα 140 ευρώ, να ξεπουλήσουμε κάθε εταιρεία που είναι κερδοφόρα (όπως ο ΟΠΑΠ), να ξεπουλήσουμε την Ελλάδα, το παρών, το μέλλον, τις ελπίδες και τα όνειρα.
Αφήστε μας επιτέλους ήσυχους. Μπορούμε άνετα να καταστρέψουμε τα πάντα.Και ρωτάει τώρα το νεογέννητο που ακόμα και τα εγγόνια του θα πληρώνουν. Το νεογέννητο που δεν θα έχει δημόσια περιουσία και που ακόμα και το νεράκι του θα το διαχειρίζονται πολυεθνικές: Μαζί τα φάγαμε;
Εγώ δεν είχα γεννηθεί καν. Και αν μου λέτε ότι είναι δικά σας χρέη που μου τα κληρονομείτε δεν αποδέχομαι την κληρονομιά.