Η σκληρότητα των εκπροσώπων της τρόικας απέναντι στην κοινωνία και τα προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων της δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα αυτό το ζούμε καθημερινά τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Δανειστές και ..κυβέρνηση, πιασμένοι χέρι χέρι, έχουν επιβάλει το μονόδρομο του Μνημονίου και τις πολιτικές άγριας λιτότητας εις βάρος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα των προγραμμάτων τους ουδόλως...
τους δικαιώνουν. Ούτε η κρίση υποχωρεί ούτε η έξοδος φαίνεται στον ορίζοντα.
Η πρακτική αυτή δεν απαντά σε κάποια ελληνική ιδιαιτερότητα. Αποτελεί πάγια θέση του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην κεντρική ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) πολιτική σκηνή. Ο κ. Τόμσεν και η παρέα του δεν αυτοσχεδιάζουν. Ακολουθούν πιστά τις αρχές μιας θεωρίας που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους. Που θεοποιεί την αγορά και θάβει την κοινωνία.
Για το λόγο αυτό άλλωστε η συγκεκριμένη πολιτική δεν υπόκειται σε διορθωτικές παρεμβάσεις. Το περίφημο «λάθος» του ΔΝΤ, στον υπολογισμό του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή, εκτίναξε την ύφεση της ελληνικής οικονομίας σε ανυπολόγιστα ύψη. Και βύθισε την ελληνική κοινωνία στα τάρταρα της εξαθλίωσης. Ομως ουδείς εκ των δανειστών διανοείται να αλλάξει πορεία.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, με στόχο την πάταξη του λαθρεμπορίου. Τι κι αν δεν αγοράζει σχεδόν κανείς πετρέλαιο! Τι κι αν δεν έχει αποδώσει καθόλου έσοδα στο Δημόσιο! Τι κι αν έχει φουντώσει η αιθαλομίχλη και απειλεί τη δημόσια υγεία.
Η τρόικα ούτε που διανοείται να τον μειώσει. Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια τον «μπούσουλα» που συνέταξαν στα ζεστά γραφεία τους και αδιαφορούν παγερά για τις κοινωνικές επιπτώσεις των μέτρων που εκείνοι αποφασίζουν.
Οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για το αν η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της χώρας θα ξεπαγιάσει το χειμώνα, επειδή δεν μπορεί να προμηθευτεί πετρέλαιο στην ακριβή τιμή στην οποία έχει φτάσει τα τελευταία δύο χρόνια, μετά το διπλασιασμό του φόρου. Δεν κατανοούν επίσης ότι αυτό στρέφεται και κατά των κρατικών εσόδων. Επιμένουν μέχρι τέλους, με κυνικό μάλιστα τρόπο, στην ανάλγητη κοινωνικά πολιτική τους.
Το θέμα εδώ είναι τι κάνει επιτέλους η κυβέρνηση. Γιατί ένας από τους λόγους που νομιμοποιεί το ρόλο της είναι η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος, της υγείας και της ζωής των πολιτών. Που σήμερα απειλούνται σοβαρά. Επομένως, αυτή είναι κυβέρνηση των πολιτών; Ή κυβέρνηση που εκπροσωπεί τους δημίους των πολιτών;