"Υπουργέ μας αν και είμαι στο Καζακστάν έφθασαν και εδώ τα ωραία νέα. Επιτέλους! Εύγε!".
Πρόκειται για την ανάρτηση στο twitter του τηλε-βιβλιοπώλη και Υπουργού Υγείας του Σαμαρά, Άδωνη Γεωργιάδη και απευθύνεται στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια.
Λένε πως όταν μιλάς σύντομα και αυθόρμητα βγαίνει όλη η αλήθεια και ο πραγματικός ψυχικός σου κόσμος. Διαφορετικά κρύβεσαι προετοιμασμένος σε φλύαρα κείμενα υπολογισμένων διατυπώσεων και σκόπιμων αμφισημιών.
Ο πρώην βουλευτής του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, κυνηγός της τηλεοπτικής πασαρέλας, αλλά και μόνιμος ‘’πρόθυμος’’ στην άσκηση μιας δυσώδους εξουσίας σε όποια κατάσταση και εποχή, επιβεβαίωσε...
τον κανόνα.
Δεν του ήρθε του ανθρώπου να μιλήσει για ‘’αποκατάσταση της νομιμότητας’’ και άλλα τέτοια υποκριτικά.
Τέσσερις λεξούλες, προδίδουν όλο τον κόσμο του Γεωργιάδη και των ομοίων του.
"Ωραία νέα"!
Είναι οι δύο λέξεις ταυτότητας. Δεν μισούν απλώς τον κόσμο της δουλειάς. Δεν είναι μόνο ότι δεν τους κόφτει για ένα εργαζόμενο που ξαφνικά μαζί με το ‘’μαύρο’’ στην ΕΡΤ, εξαφανίζεται ο σεβασμός στη δουλειά του και μαζί ο μισθός του. Το σπουδαιότερο είναι ακριβώς ότι ηδονίζονται με το πάτημα όσων αντιστέκονται.
Αυτή η ομολογία του σκοταδισμού τους, αποτελεί όμως και τη νίκη των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Αυτών που δούλευαν μήνες τώρα χωρίς αμοιβή, διεκδικώντας τη δουλειά τους.
Ο αξιοπρεπής αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα για τον αναξιοπρεπή, ακόμα και αν βρίσκεται λιωμένος κάτω από την εξουσία του δεύτερου. Ακριβώς γιατί αποτελεί διαρκώς τη ζωντανή υπενθύμιση για την αναξιοπρέπεια, αλλά και για τη δυνατότητα της περήφανης στάσης. Είναι το ανάλογο της κατωτερότητας του ανέραστου που αγοράζει, απαιτεί και πουλάει έρωτα, ομολογώντας την πλήρη ανικανότητά του. Είναι ένα βαθύ συναίσθημα που τον στοιχειώνει πάντα.
"Επιτέλους!"
Βγαίνει με αυτή τη λέξη όλος ο φόβος της εξουσίας, όλη η αδημονία της καταστολής, απέναντι σε μια πολύμηνη κινητοποίηση των εργαζομένων. Βιάζονταν. Ήθελαν από χθες και από προχθές να τελειώνουν με το εγχείρημα αγώνα, δημοκρατίας, πολιτισμού, αυτοδιεύθυνσης.
Είναι μια υπαρκτή αγωνία του άθλιου πολιτικού συστήματος. Μέσα στη νίκη του, στην επιβολή της οικονομικής χούντας, στην εμπέδωση της ευρωκρατικής κατοχής, στην εκθεμελίωσης και αυτής της τυπικής, μισής και ανάπηρης αστικής δημοκρατίας ‘’της μίας μέρας στα τέσσερα χρόνια’’, γεννιούνται και οι όροι της ανατροπής του. Και όταν τούτη η γέννα είναι βουβή και δεν μπορούν να την ψηλαφίσουν, να την ελέγξουν, τόσο την προσμένουν με δέος.
"Εύγε!"
Τι γελοιότητα! Ο ένας υπουργός της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συγχαίρει τον άλλον, για την αθλιότητά του. Είναι μια ομολογία αποτυχίας, μέσα στις μούντζες και τα αναθέματα που μαζεύουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν.
Ας τα δούμε τα πράγματα όπως είναι.
Από τη μια, η μισή ηγεσία της φασιστικής Χρυσής Αυγής είναι υπόδικη στη φυλακή, ενώ η άλλη μισή ‘’πλυμένη, ξυρισμένη, κουστουμαρισμένη, αποκαθαρμένη’’, εξαγνίζεται στα καθεστωτικά ΜΜΕ, προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα της ακροδεξιάς συμπαράταξης με την ηγεσία της ΝΔ.
Μια επανάληψη του παλιού έργου: ‘’Από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ’’. Στην πλέον μακάβρια και ακόμη πιο επικίνδυνη εκδοχή...
Από την άλλη, η τυπική, υποκριτική, ‘’συνταγματική’’ καταδίκη του φασισμού, την ίδια στιγμή που ο πολιτικός και κοινωνικός εκφασισμός είναι στην εξουσία και την κυβέρνηση.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει θάρρος, σχέδιο, λογισμός και πεποίθηση για την ανατροπή τους.
Μα τι σημαίνει ανατροπή;
Όσοι αντιλαμβάνονται τη σύνολη κοινωνική και πολιτική καταπιεστική μηχανή, μέσω του καθρεφτίσματός της και της εικόνας του κυβερνητικού καρνάβαλου, σφάλουν επικίνδυνα.
Υποτιμούν την πραγματική εξουσία των τεράτων, βλέποντας μόνο τους ‘’νοικιασμένους’’ γκεμπελίσκους. Τους χαρίζουν τη νίκη, εστιάζοντας μόνο στους γελωτοποιούς και τους θλιβερούς διαχειριστές . Εισπράττουν την ήττα, μέσα στις πλουμιστές και χαζοχαρούμενες φορεσιές της κυβερνητικής αλλαγής.
Η ελπίδα είναι αλλού. Σε αυτούς τους εκατοντάδες της ΕΡΤ που δεν πήγαν να κάνουν αίτηση αυτο-εξευτελισμού και ας ήταν αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας και της ανεργίας. Σε εκείνους τους διοικητικούς των πανεπιστημίων που αγνόησαν τη δημόσια προγραφή τους και αρνήθηκαν να κάνουν δήλωση μετανοίας.
Αποτελούν ελπίδα, ακριβώς γιατί επικοινωνούν με τους συναδέλφους τους που κράτησαν συμβιβαστική στάση κάτω από το φόβο και τον εκβιασμό, ουσιαστικότερα και βαθύτερα από όσους απλά υπόσχονται λύση μέσω της εκλογικής ψήφου ή της αόριστης καταγγελίας.
Είναι η δύναμη της πράξης. Η αξιοπιστία της στάσης.
Η δυναμική του συλλογικού αγώνα. Η αυτοπεποίθηση πως όλα ανήκουν σε αυτούς που παράγουν πλούτο και πολιτισμό: Και η ΕΡΤ και τα πανεπιστήμια και το μέλλον αυτής της κοινωνίας σε αυτό τον τόπο.
Τούτη η τάση μετασχηματιζόμενη σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής, είναι το μεγάλο ζητούμενο για μας και η μέγιστη απειλή για τους ανθρωπόμορφους εκπροσώπους του κέρδους, της καταστολής και της εμπορευματοποίησης των πάντων.
Οι άλλοι δεν είναι ανίκητοι. Είναι θρασείς και αδίστακτοι.
Ο δικός μας κόσμος δεν είναι ανίκανος να νικήσει. Είναι όμως φοβισμένος, ασύνειδος της δύναμής του, αιχμάλωτος των αυταπατών του, ανοργάνωτος, αυτοπεριορίζοντας διαρκώς το δικαίωμα να τα ανατρέψει όλα και να μπει στο τιμόνι της πορείας του. Έχει όμως τις δυναμικές του τάσεις που ανατρέπουν αυτή την εικόνα, που σπάνε το τσόφλι.
Η δε αριστερή ‘’πρωτοπορία’’ του δεν τραβάει τα πράγματα μπροστά, αλλά τα αξιοποιεί ως άλλοθι του συντηρητισμού της. Είναι μάλλον ‘’βραδυπορία’’ επομένως. Κάτι σημαίνει, διάολε, να γίνεται το ντου των ΜΑΤ την επομένη μιας ακόμη καθαγιασμένης 24ωρης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που δε φαίνεται να τρόμαξε την κυβέρνηση.
Μα δε γράφτηκαν οι τελευταίες λέξεις...
Παναγιώτης Μαυροειδής από aristeroblog μέσω resaltomag, μοντάζ Γρέκι