Η δύσκολη οικονομική συγκυρία έχει μειώσει δραματικά τα έσοδα του και όπως υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι, πλέον βρίσκονται σε οριακό επίπεδο.
Στο Παιδικό Σπίτι βρίσκουν καταφύγιο παιδιά μικρής ηλικίας κυρίως προεφηβικής μέχρι και την ενηλικίωση τους, τα οποία εξαιτίας δικαστικών εντολών ή άλλων προβλημάτων, αναγκάστηκαν να αποχωριστούν τις οικογένειες τους.
«Η πρώτη εμφάνιση και εγκατάσταση του Παιδικού Σπιτιού στον Πειραιά ήταν το 1963. Τότε ένας κοινωνικός λειτουργός στην υπηρεσία επιμελητών του δικαστηρίου ανηλίκων Πειραιά διέβλεψε ότι υπήρχε έλλειψη τέτοιου χώρου για παιδιά τα οποία ήταν απροστάτευτα, χωρίς τα ίδια να έχουν καμιά ευθύνη», εξηγεί σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, ο πρόεδρος του Παιδικού Σπιτιού, Κωνσταντίνος Φαζάκης.
«Παιδιά διαλυμένων οικογενειών, που πέθαναν οι γονείς τους, ή που ήταν στην φυλακή, ή που κακοποιήθηκαν και βρέθηκαν στο δρόμο. Τα παιδιά αυτά τα έστελναν στα άσυλα, ή τα μεγάλα σε ορφανοτροφεία, όπου ιδρυματοποιούνταν, ενώ τα περισσότερα έβγαιναν από εκεί κάνοντας κακές παρέες δημιουργώντας κοινωνικά προβλήματα και παραβάσεις. Συνέλαβε λοιπόν την ιδέα ο κοινωνικός λειτουργός να φτιάξει μια οικογένεια γι” αυτά τα παιδιά, -όσα μπορούσε να περιθάλψει- και έτσι δημιουργήθηκε το Παιδικό Σπίτι με τη μορφή φιλανθρωπικού σωματείου».
Τα παιδιά φοιτούν στα δημόσια σχολεία της περιοχής (Δημοτικό- Γυμνάσιο- Λύκειο), σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών και συμμετέχουν σε δραστηριότητες που ταιριάζουν στο χαρακτήρα και τις ικανότητες τους.
Με την ενηλικίωσή τους, στα 18 τους χρόνια, τα παιδιά ολοκληρώνουν το βασικό κύκλο ζωής στο Σπίτι και τυπικά αποφοιτούν. Η βοήθεια όμως δεν σταματά εκεί, αφού όσο επιτρέπεται οικονομικά, τα βοηθούν κατά την διάρκεια των σπουδών τους στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Στόχος άλλωστε του κ. Φαζάκη, όπως τονίζει, είναι τα παιδιά να μην ιδρυματοποιηθούν, αλλά να μπορέσουν να συνεχίσουν την ζωή τους σε ένα περιβάλλον που να δίνει περισσότερο την αίσθηση του οικείου και όχι του απρόσωπου.
Το σπίτι και η λειτουργία του
Το σπίτι το οποίο είναι ιδιόκτητο και βρίσκεται μέσα στην πόλη του Πειραιά λειτουργεί σαν μια μορφή οικογένειας. Υπάρχει μια γυναίκα η οποία φροντίζει τα παιδιά, έχοντας το ρόλο της μητέρας από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα και το βράδυ στο σπίτι μένουν δύο άντρες σε βάρδιες εναλλάξ, οι οποίοι προσέχουν τα παιδιά και το πρωί τα ξυπνάνε, τους δίνουν το πρωινό τους και φροντίζουν να πάνε στα σχολεία τους.
Παράλληλα υπάρχει μια γυναίκα η οποία φροντίζει σε καθημερινή βάση την καθαριότητα του σπιτιού και μία κοινωνική λειτουργός η οποία από το μεσημέρι και έπειτα βρίσκεται στο σπίτι μαζί με τα παιδιά και φροντίζει για τις όποιες ανάγκες και προβλήματά τους.
Μιλώντας για τα παιδιά ο κ. Φαζάκης επισημαίνει: «Αυτά τα παιδιά έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Έχουν δει μπροστά στα μάτια τους να πεθαίνουν οι γονείς τους από ναρκωτικά, παιδιά που οι ίδιοι οι γονείς τους έχουν προσπαθήσει να τα κάψουν. Αυτά λοιπόν τα παιδιά δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε. Είναι παιδιά που κατά κανόνα είναι κακοποιημένα, που έχουν βρεθεί στον δρόμο και των οποίων η ψυχολογία είναι πολύ άσχημη. Πρέπει λοιπόν κανείς να τα φροντίσει με ιδιαίτερη προσοχή και να αποδείξει ότι η αρνητική εικόνα που έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή για την κοινωνία δεν είναι έτσι πάντα και ότι υπάρχουν άνθρωποι που τα αγαπούν και ενδιαφέρονται».
Ο πρόεδρος του Παιδικού Σπιτιού δηλώνει με ικανοποίηση πως τα περισσότερα παιδιά ισορροπούν κάποια στιγμή. Κι αυτό γίνεται, όπως λέει, χάρη στις υπερπροσπάθειες του προσωπικού του σπιτιού, αλλά και των εθελοντών. Η δουλειά των τελευταίων είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού πρόκειται για καθηγητές και δασκάλους που έρχονται τα απογεύματα και τους κάνουν φροντιστήρια, ψυχολόγους, δικηγόρους και άλλους επιστήμονες που προσπαθούν να επιλύσουν προβλήματα της καθημερινότητας των παιδιών.