οποία δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βρίσκεσαι στο σπίτι σου.
Θυμάμαι ότι κροσάραμε τον Ατλαντικό. Είχαμε φύγει από τον κόλπο του Μεξικού για την Βαλτική για να φορτώσουμε. Η κατήφεια σε όλους ήταν εμφανής…. Άλλωστε για άλλη μία φορά πολλοί από εμάς βρισκόντουσαν μακριά από τις οικογένειες τους.
Η κακοκαιρία του Βόρειου Ατλαντικού έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα για το άφορτο βαπόρι. 100αρι μεν, αλλά για όσους έχουν περάσει τέτοια εποχή από αυτήν την θάλασσα καταλαβαίνουν τις συνθήκες που επικρατούν.
Η μέρα μου ξεκίνησε στις 4 που έπιασα βάρδια και σαν παρέα μου ο ναύτης και ο δόκιμος. Πρωτόμπαρκος ήταν και παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε πίσω στην Ελλάδα ήταν ένα εξαιρετικό παιδί. Χαίρομαι τώρα που τον βλέπω ανθυποπλοίαρχο.
Μόλις συναντηθήκαμε το πρωί και είπαμε τα χρόνια πολλά, θυμάμαι ότι με ρώτησε αν θα έχουμε γιορτή στο καράβι. Για κάποιο λόγο έβλεπες την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Του είπα ότι: «κάτι θα κάνουμε αλλά μην περιμένεις και πολλά…»
Η δύσκολη (από πλευράς κουνήματος) βάρδια πέρασε λέγοντας ιστορίες και περιγράφοντας γεγονότα και αναμνήσεις από προηγούμενα χρόνια της περιόδου των Χριστουγέννων. Συζητήσεις οι οποίες σε κάνουν και λησμονείς την οικογένεια και τους φίλους σου. Το σπίτι σου και την πατρίδα σου. Τελικά μόνο τότε καταλαβαίνεις την σημασία τους.
Η πρωινή χριστουγεννιάτικη βάρδια τελείωσε γράφοντας, ως συνήθως, το ημερολόγιο.
Κατέβηκα στην κουζίνα και έκατσα με τον μάγειρα βλέποντας τον να ετοιμάζει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Άλλωστε λόγο της αργίας και της αϋπνίας (λόγω κακοκαιρίας) των υπολοίπων, μόνο εκεί μπορούσα να κάτσω γιατί δεν έβρισκα ψυχή να κυκλοφορεί…
Όταν σιγά σιγά «εμφανίζονταν» και οι υπόλοιποι καθίσαμε στο καπνιστήριο. Ήμασταν τυχεροί γιατί μαζί με τους δόκιμους φτάναμε τους 12 έλληνες! Δύσκολοι αριθμοί για τα χρόνια που διανύουμε…
Ακούσαμε τραγούδια και όλοι μαζί ετοιμάσαμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Δεν ήταν υποχρέωση μας αλλά μέρα που ήταν θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Η επιλογές άλλωστε που έχουμε είναι λιγοστές…
Το μεσημεριανό τραπέζι συνεχίστηκε με κρασιά, μπύρες και τραγούδια. Για εμένα τέλειωσε λίγο γρήγορα γιατί έπρεπε να κοιμηθώ για να πάω στη βάρδια μου στις 4 η ώρα.
Ήμουν πολύ τυχερός εκείνη την ημέρα, γιατί σχεδόν όλοι ήρθαν και κάτσαμε μαζί στη γέφυρα, κάνοντας μου παρέα σε μια μέρα που ομολογούμενος είναι άσχημο να την περνάς μοναχικά, είτε βρίσκεσαι σπίτι σου είτε στο καράβι.
Μέχρι της 7 είχαν φύγει όλοι για την καμπίνα τους. Η θάλασσα είχε ηρεμήσει προσωρινά και όλοι ήθελαν να το εκμεταλλευτούν και να κοιμηθούν. Στο τέλος είχα μείνει με την μόνιμη παρέα μου, τον δόκιμο.
Όταν τελείωσε η βάρδια και κατεβήκαμε για να φάμε ήμασταν και πάλι μόνοι μας…
Με ρώτησε απογοητευμένος: «Αυτό ήταν όλο;»
Κουνώντας του το κεφάλι κου του απάντησα καταφατικά. Συνεχίζοντας του είπα ότι αυτή είναι η ζωή στο καράβι. Τίποτα άλλωστε δεν μπορεί να αναπληρώσει την οικογένεια και το σπίτι μας. Ακόμα και αν γλεντάγαμε όλη μέρα, πάλι στο τέλος αυτής την ίδια μοναξιά θα αισθανόμασταν.
Οι γιορτές στο καράβι είναι – ίσως – από τα δυσκολότερα πράγματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι μας.
Ας χαρούμε λοιπόν που είμαστε στην οικογένεια και στο σπίτι μας.
Ας ευχηθούμε καλές θάλασσες και καλό κουράγιο σε όλους αυτούς που βολοδέρνουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Ας προσευχηθούμε όλοι οι ναυτικοί να έχουν υγεία και να γυρίσουν πίσω στα σπίτι τους και στην οικογένεια τους.
Ας ελπίσουμε όλοι οι έλληνες να έχουν ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο έτος. Βαρεθήκαμε να γυρίζουμε μετά από 6,7,8 και 9 μήνες στην πατρίδα μας και όλα να είναι χειρότερα.
Ας «κλωτσήσουμε» όλους αυτούς που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση.
Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά, με υγεία και ευτυχία!
Καλές θάλασσες και ό Άγιος Νικόλας πάντα στην πλώρη μας!
g.k.
Πηγή