Ένα ιστορικό κτήριο για την πόλη που φιλοξένησε πολλές γενιές δημοτών μας ήταν η «Παιδική Στέγη Κρώσφηλδ». Ποιος δε θαύμασε το κτήριο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Αναπαύσεως , που λειτούργησε ως παιδικός σταθμός για πολλά χρόνια, έχοντας σημαντική προσφορά στην τοπική κοινωνία, για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Το Κοινωφελές Ίδρυμα «Η Παιδική Στέγη» ιδρύθηκε το 1931 από τη Λαίδη Κρώσφηλντ το γένος Ηλία Ηλιάδη. Εποχή δύσκολη, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, με οικογένειες πολύ φτωχές, λοιμώδη νοσήματα, προβλήματα υγείας λόγω της ασιτίας, ελλιπή υγιεινή και καθαριότητα. Σε απάντηση της φτώχειας οι γυναίκες αναγκάστηκαν να αρχίσουν να εργάζονται έξω από το σπίτι τους. Η Παιδική Στέγη στάθηκε επί σειρά πολλών ετών αρωγός στην ανάγκη φροντίδας των μικρών παιδιών προσφέροντας σημαντικές παροχές στα φιλοξενούμενα παιδιά.
Η πρώτη Στέγη ιδρύθηκε και λειτούργησε στη Δραπετσώνα και φιλοξενούσε γύρω στα 100 παιδιά. Στα επόμενα χρόνια, προστέθηκαν άλλες δύο στο λεκανοπέδιο Αττικής και δύο στην περιοχή του Πειραιά.
Το 2012 λόγω των αυξημένων δαπανών επισκευής και συντήρησης του κτηρίου (λόγω και της παλαιότητας αυτού) που ήταν αναγκαία για την ανανέωση της άδειας λειτουργίας του σταθμού έκλεισε η πρώτη «Παιδική Στέγη Κρώσφηλντ» στον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, επιφέροντας σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα στη πόλη. Γιατί τα παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί θα έπρεπε να φιλοξενηθούν στους ήδη επιβαρυμένους, από αριθμό παιδιών, βρεφονηπιακούς σταθμούς του Δήμου, αλλά δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στους γονείς των παιδιών που δεν μπόρεσε να φιλοξενήσει ο Δήμος στις δομές του. Το κοινωνικό κόστος ήταν πολύ μεγάλο, καθώς ο σταθμός εξυπηρετούσε περίπου 100 βρέφη και νήπια και τις οικογένειές τους. ΄Έτσι, η δομή, που ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της πόλης του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας, παρέμενε από τότε κλειστή κι ανεκμετάλλευτη.
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι οι εργασιακές όσο και οι κοινωνικές συνθήκες της εργαζόμενης μητέρας έχουν βελτιωθεί και οι συνθήκες υγιεινής και παιδιατρικής φροντίδας έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, υφίσταται ακόμα η πιεστική ανάγκη για φιλοξενία και εκπαιδευτική φροντίδα των παιδιών.