Λίγοι ήξεραν το πραγματικό του όνομα. Ακόμα πιο λίγοι είχαν μιλήσει μαζί του και ελάχιστοι γνώριζαν ότι ήταν φοιτητής της ιατρικής.
Όλοι, όμως, ξέραμε πού θα τον βρούμε....
Εκεί: στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα της θύρας 7.Εκεί: όπου κι αν έπαιζε ο Ολυμπιακός.
Σήμερα συμπληρώνονται 23 χρόνια (11 Νοεμβρίου 1994) από το θάνατο του θρυλικού σαλπιγκτή του Ολυμπιακού, Αττίλιο.Κι όμως, Βασίλη, ακόμα ηχεί στ' αυτιά όλων η τρομπέτα σου...
Γεννημένος το 1942 στην κατεχόμενη Αθήνα, μάζευε το χαρτζιλίκι της εβδομάδας για να βλέπει από κοντά τον Ολυμπιακό.
Με την τρομπέτα του, ένωνε χιλιάδες χέρια και φωνές στην εξέδρα για χρόνια. Κάποτε οι γιατροί τού είχαν πει ότι δεν θα αντέξουν τα πνευμόνια του. "Τι με νοιάζει; Εγώ για τον Ολυμπιακό ζω", απαντούσε ο ίδιος.
Ηταν φοιτητής της Ιατρικής, αλλά παράτησε τις σπουδές του στο 4ο έτος, για να αφοσιωθεί στον Ολυμπιακό. Σε κάθε παιχνίδι ήταν εκεί, στο κάγκελο της εισόδου της Θύρας 7, με την θρυλική τρομπέτα του να ξεσηκώνει τους φιλάθλους
και να διηγείται με καλαμπούρι τις περιπέτειές του και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου με την τρομπέτα του να συνοδεύει κάθε εικόνα του Ολυμπιακού, ακόμα και στα σχέδια του footshirts που ξεκίνησαν μία δεκαετία μετά το θάνατό του.
Τη δεκαετία του `90 είχε γίνει στόχος άνανδρων επιθέσεων. Του είχαν στήσει δύο φορές καρτέρι, χτυπώντας τον βάναυσα. Η ατίθαση ζωή που έκανε επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν και το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου του 1994 έφυγε από τη ζωή, εξαιτίας ενός πνευμονικού οιδήματος. Χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού συνόδευσαν το Βασίλη Δουρίδα στην τελευταία του κατοικία, μέσα σε ένα κόκκινο φέρετρο. Ήταν η τελευταία του επιθυμία...
Ποιος ήταν ο Βασίλης Δουρίδας
Ο Αττίλιο ήταν μια από τις πιο συμπαθείς φιγούρες των ελληνικών γηπέδων. Ανθρωπος απλός, πράος και "άρρωστος" με τον Ολυμπιακό. Η τρομπέτα του συγκλόνιζε. Εδινε παλμό στον κόσμο και "φτερά στα ποδάρια" των ποδοσφαιριστών. Ποτέ δεν είχε... ηγετικές βλέψεις στην "ερυθρόλευκη" εξέδρα και είχε κερδίσει το σεβασμό όλων. Ακόμα και των αντιπάλων, έστω κι αν κάποιοι άνανδροι τον είχαν χτυπήσει, σε συμπλοκές έξω από τα γήπεδα.
"Ποιος είσαι; Ο Αττίλιο;"
Κάποτε, μια Κυριακή, ο Ολυμπιακός έπαιζε στο Καραϊσκάκη. Ο Βασίλης είχε αργήσει. Οταν φάνηκε στο γήπεδο, χρησιμοποίησε το εκτόπισμά του για να φτάσει στη θέση του, εκεί στα κάγκελα της εισόδου της Θύρας 7. Άθελά του παρέσερνε και μερικούς. Ενας από αυτούς του είπε τότε: "Σιγά ρε φίλε. Ποιος είσαι; ο Αττίλιο (παλαιστής της εποχής);". Αυτό ήταν. Από τότε και για πάντα το προσωνύμιο αυτό τον συνόδευε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Αφοσίωση στον Ολυμπιακό
Μια ζωή αφιερωμένη στη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Ακόμα και η οικογένεια του, τον είχε κατά κάποιον τρόπο "επικηρύξει", καθώς τα μόνα σπίτια που ήξερε ήταν το Στάδιο Καραϊσκάκη, το Παπαστράτειο και αργότερα το ΣΕΦ. Ακολουθούσε τον Ολυμπιακό εντός κι εκτός έδρας. Εντός κι εκτός Ελλάδας. Σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, παντού. Οι ήχοι της τρομπέτας του, σε συνδυασμό με το δυναμικό κόκκινο παλμό της εξέδρας, έδιναν μια αίσθηση υπεροχής του ολυμπιακού κόσμου έναντι των υπολοίπων.
Έγινε "ιερό σύμβολο" της εξέδρας στο Καραϊσκάκη. Μόλις ακουγόταν η «θρυλική» τρομπέτα, οι πάντες σιωπούσαν. Τσιγάρα, καφέδες, σάντουιτς, ότι κρατούσε ο καθένας εκείνη την ώρα στο χέρι του, έπεφτε όπως - όπως στο κρύο μπετόν . Τα χέρια σηκώνονταν ψηλά! Μικροί, μεγάλοι, όλοι είχαν λάβει το μουσικό παράγγελμά του. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό "πολεμικό" παιάνα, για να ακολουθήσουν έπειτα οι οπαδοί με το γνωστό "Ο-λυ-μπιακός, Ο-λυ-μπιακός".
Τέσσερις μήνες φυλάκιση για «διέγερσιν εις απείθειαν»!
Ο Ολυμπιακός του μεγάλου Νίκου Γουλανδρή, την περίοδο της Χούντας κυνηγήθηκε. Εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων. Μέχρι και τον Αττίλιο… έτρεχαν στα δικαστήρια. Τον Απρίλιο του 1972, μετά το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου, συνελήφθη και δικάστηκε από το καθεστώς των Συνταγματαρχών «δια διέγερσιν εις απείθειαν»! Αφορμή στάθηκε η παρότρυνσή του (όπως αναφέρεται στα πρακτικά της δίκης) να μην διαλυθεί ο κόσμος, έξω από την θύρα 1 του γηπέδου, όπως διέτασσε η Αστυνομία. Το τριμελές πλημμελειοδικείο Πειραιώς τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκιση, με αναστολή. Οι κατηγορίες, όμως δεν στέκονταν. Ο ίδιος άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. Συνήγορος του Αττίλιο σε εκείνη τη δίκη ήταν ο Ανδρέας Υδραίος, προσωπικός σύμβουλος και δικηγόρος του ευεργέτη του Ολυμπιακού, Νίκου Γουλανδρή.
Η ιατρική και οι συστάσεις των γιατρών
Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του για τον Ολυμπιακό, που αργότερα σαν τεταρτοετής φοιτητής της Ιατρικής, θα παρατήσει τις σπουδές του, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί απερίσπαστος τα ματς των «ερυθρόλευκων». Ο ίδιος δεν πρόσεχε την υγεία του και σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ηλικίας του, ο οργανισμός του ήταν ιδιαίτερα καταπονημένος. Οι γιατροί τού είχαν συστήσει να αφήσει την τρομπέτα του, καθώς το δυνατό φύσημα προκαλούσε επιπλέον πρόβλημα στα ήδη βεβαρημένα πνευμόνια του. Ο ίδιος είχε αρνηθεί να το κάνει, όπως είχε αρνηθεί και τόσα άλλα για να είναι κοντά στον Ολυμπιακό: "Δεν με ενδιαφέρει. Εμένα η ζωή μου είναι ο Ολυμπιακός. Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να τις δίνει στον Ολυμπιακό", έλεγε και τους άφηνε άναυδους. Στην ιδιωτική του ζωή ήταν ένας ευγενέστατος, συγκρατημένος και γλυκομίλητος άνθρωπος. Εργαζόταν στην Αθήνα στον ιδιωτικό τομέα ως υπάλληλος μιας τράπεζας αίματος στην πλατεία Κάνιγγος.
Στις 11/11/94 σήμανε το "σιωπητήριο"
Η ατίθαση ζωή που έκανε σε συνδυασμό με τον ένθερμο χαρακτήρα του, είχαν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην υγεία του, που λόγω και της ηλικίας του ήταν ιδιαίτερα καταπονημένη. Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 1994 ο Βασίλης Δουρίδας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 52 χρονών, εξαιτίας ενός οξέος πνευμονικού οιδήματος που τον ταλαιπωρούσε.
Χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων. Στην κηδεία του βρέθηκε πλήθος κόσμου, μεταξύ των οποίων και ο πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Ολοι ήταν συγκλονισμένοι βλέποντας μπροστά τους το κόκκινο φέρετρο, που είχε ζητήσει ως τελευταία επιθυμία, από τη σύζυγό του, Αριστέα Δουρίδα.
Σύμβολο της εξέδρας
"Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση και εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ο Αττίλιο ήταν ένα σύμβολο για την οικογένεια του Ολυμπιακού", είχε δηλώσει ο τότε διοικητικός ηγέτης του συλλόγου, Σωκράτης Κόκκαλης. Ιδιαίτερα συγκινημένοι ήταν οι τότε παίκτες του Ολυμπιακού, όταν έμαθαν την είδηση του χαμού του Βασίλη.
Κρις Καλαντζής: "Ηξερα τον Αττίλιο από τον Παναθηναϊκό. Τον έβλεπα στην τηλεόραση. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, όταν πέρυσι που έκανα εγχείρηση στους κοιλιακούς, ήρθε στο νοσοκομείο και με είδε! Λυπάμαι που έφυγε από κοντά μας με αυτόν τον τρόπο. Μακάρι να πάει κάπου καλύτερα από εδώ".
Βασίλης Καραπιάλης: "Εφυγε από κοντά μας ένας δικός μας άνθρωπος. Τέτοιους φιλάθλους έχει ανάγκη κάθε ομάδα. Η απώλειά του είναι μεγάλη για την οικογένεια του Ολυμπιακού και θα είναι αισθητή η απουσία του από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη".
Κυριάκος Καραταϊδης: "Στο αεροδρόμιο έμαθα για το θάνατό του. Ολοι οι παίκτες του Ολυμπιακού ταραχτήκαμε, γιατί ο Αττίλιο είναι δεμένος με την ιστορία της ομάδας. Ηταν πάντα κοντά μας και μας συμπαραστεκόταν με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Κρίμα".
Τάκης Γκώνιας: "Τον Αττίλιο τον γνώριζε όλη η Ελλάδα και είναι πολύ θλιβερό για τον Ολυμπιακό, που έχασε έναν μαέστρο της εξέδρας".
"Κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού"
Ακόμα και οι παλαίμαχοι ήταν δεμένοι με τον υπέροχο σαλπιγκτή του Ολυμπιακού. Ολοι τους είχαν ένα καλό λόγο για εκείνον.
Γιώργος Σιδέρης: "Λυπήθηκα πάρα πολύ. Ηταν από τους πιο αγνούς φίλους του Ολυμπιακού. Μπορώ να πω ήταν ένα σύμβολο. Τον γνώριζα πολλά χρόνια. Υπήρξε ένας σημαντικός φίλαθλος, που έβαζε πάνω απ' όλα τον Ολυμπιακό. Εχουμε υποχρέωση να τον ευγνωμονούμε για όσα προσέφερε σε όλη του τη ζωή στον Ολυμπιακό, με τον οποίο δέσαμε κι εμείς τη δική μας ζωή".
Βασίλης Σιώκος: "Δεν ξέρω ποια ήταν η σχέση των παικτών της τωρινής ομάδας με τον Βασίλη, αλλά εμείς οι παλαιότεροι ποδοσφαιριστές, ήμασταν πολύ δεμένοι μαζί του. Σε όλα τα παιχνίδια, ακόμα και εκτός έδρας, μας ακολουθούσε, έμενε στο ξενοδοχείο, μας έδινε κουράγιο την παραμονή κάποιου δύσκολου αγώνα και πάντα ήταν κοντά μας. Θυμάμαι ότι πολλές φορές οπαδοί αντίπαλων ομάδων τον είχαν χτυπήσει, αλλά εκείνος αγαπούσε τόσο πολύ τον Ολυμπιακό, που συνέχισε να έρχεται κοντά μας. Λυπηθήκαμε πολύ. Εφυγε από κοντά μας ένα κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού".
Χούλιο Λοσάντα: "Για πολλά χρόνια ο Αττίλιο ήταν ο εμψυχωτής του Ολυμπιακού, παικτών και φιλάθλων. Η απώλειά του είναι τόσο σημαντική που πιστεύω ότι πολύ δύσκολα θα αναπληρωθεί το κενό που αφήνει πίσω του".
Χρήστος Αρβανίτης: "Ο Αττίλιο ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του αγνού οπαδού, ο οποίος ακολουθούσε παντού την ομάδα και τη βοηθούσε με τον τρόπο του. Επαιζε σάλπιγγα, τη βοηθούσε, χωρίς να κάνει κριτική και να κατηγορεί κανέναν παίκτη. Ηταν πάντα κοντά στον Ολυμπιακό".
Για τους ρομαντικούς, ο θρυλικός Αττίλιο έφυγε, παίρνοντας μαζί του και την ερυθρόλευκη μελωδία της ευτυχίας. Οι ήχοι όμως της τρομπέτας του ηχούν ακόμα στα αφτιά μας. Τόσο δυνατά, όσο στοργικά παραμένει ο ίδιος στη μνήμη και στις καρδιές των ερυθρόλευκων φιλάθλων…
