Με την ευθύνη του ανθρώπου που τιμά το παρελθόν ως προοπτική προόδου για το μέλλον, ο βουλευτής β΄ Πειραιά Δ. Λιντζέρης παρουσίασε το βιβλίο της Αλεξάνδρας Θεοδωρικάκου «Οι Τελευταίες Ρίζες».
Τόσο οι δεσμοί φιλίας που τον συνδέουν με τη συγγραφέα όσο και η εκτίμησή του στην ιστορία της και την ιστορία της Ελλάδας που μάτωσε τόσες φορές στις αρχές και στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, τον προήγαγαν σε έναν εξαίρετο κριτικό βιβλίο που ταυτίστηκε με τα γραφόμενά του.
Ο Δ.Λιντζερης μίλησε για εικόνες τρυφερές και γλαφυρές, για λαογραφία και ιστορική διηγηματική αφήγηση. Για ένα έργο διδακτικό με λαϊκή σοφία. Για τη σοφία που ο καθένας μαθαίνει από τις ρίζες του.
Τόνισε πως χωρίς τις ρίζες μας και τη γνώση τους, χωρίς ταυτότητα θα ήμασταν έωλοι και θνησιγενείς. Θα μασταν εύκολη βορρά σε όσους ιδιαίτερα στις μέρες μας επεξεργάζονται και προωθούν την ομοιομορφία και την ισοπέδωση.
Σε σχέση με τις «τελευταίες ρίζες», χαρακτήρισε τον 20ο αιώνα , σαν τον αιώνα που χάραξε τη μοίρα του ελληνισμού ενώ αναφερόμενος στην Αλεξάνδρα Θεοδωρικάκου αφού είπε πως περιγράφει μέσα από την προσωπική της εμπειρία τη φτώχια, το μόχθο για επιβίωση, την ανέχεια, τη μετανάστευση εσωτερική κι εξωτερική, την παρομοίωσε με το Μενέλαο Λουντέμη, που σαν παιδί μετρούσε κι εκείνη τ΄ άστρα.
Ο πόνος κι η ξενιτιά την ωρίμασαν απότομα ενώ περιγράφει με τρόπο απλό και κατανοητό τη ρωσική επανάσταση, το ΟΧΙ του ΄40, την παράδοση των Ιταλών, την κατοχή, την πείνα του 41, το κάψιμο του χωριού της, τη γέννηση του ΕΑΜ.
Ο Δ.Λιντζερης έκλεισε την παρουσία του βιβλίου επισημαίνοντας πως αν η Αλεξάνδρα Θεοδωρικάκου είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει στα σκληρά χρόνια που μεγάλωσε και η μόρφωση ήταν περιττή για τα κορίτσια, η λογοτεχνία θα είχε κερδίσει μια ακόμη Διδώ Σωτηρίου.
Τόσο οι δεσμοί φιλίας που τον συνδέουν με τη συγγραφέα όσο και η εκτίμησή του στην ιστορία της και την ιστορία της Ελλάδας που μάτωσε τόσες φορές στις αρχές και στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, τον προήγαγαν σε έναν εξαίρετο κριτικό βιβλίο που ταυτίστηκε με τα γραφόμενά του.
Ο Δ.Λιντζερης μίλησε για εικόνες τρυφερές και γλαφυρές, για λαογραφία και ιστορική διηγηματική αφήγηση. Για ένα έργο διδακτικό με λαϊκή σοφία. Για τη σοφία που ο καθένας μαθαίνει από τις ρίζες του.
Τόνισε πως χωρίς τις ρίζες μας και τη γνώση τους, χωρίς ταυτότητα θα ήμασταν έωλοι και θνησιγενείς. Θα μασταν εύκολη βορρά σε όσους ιδιαίτερα στις μέρες μας επεξεργάζονται και προωθούν την ομοιομορφία και την ισοπέδωση.
Σε σχέση με τις «τελευταίες ρίζες», χαρακτήρισε τον 20ο αιώνα , σαν τον αιώνα που χάραξε τη μοίρα του ελληνισμού ενώ αναφερόμενος στην Αλεξάνδρα Θεοδωρικάκου αφού είπε πως περιγράφει μέσα από την προσωπική της εμπειρία τη φτώχια, το μόχθο για επιβίωση, την ανέχεια, τη μετανάστευση εσωτερική κι εξωτερική, την παρομοίωσε με το Μενέλαο Λουντέμη, που σαν παιδί μετρούσε κι εκείνη τ΄ άστρα.
Ο πόνος κι η ξενιτιά την ωρίμασαν απότομα ενώ περιγράφει με τρόπο απλό και κατανοητό τη ρωσική επανάσταση, το ΟΧΙ του ΄40, την παράδοση των Ιταλών, την κατοχή, την πείνα του 41, το κάψιμο του χωριού της, τη γέννηση του ΕΑΜ.
Ο Δ.Λιντζερης έκλεισε την παρουσία του βιβλίου επισημαίνοντας πως αν η Αλεξάνδρα Θεοδωρικάκου είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει στα σκληρά χρόνια που μεγάλωσε και η μόρφωση ήταν περιττή για τα κορίτσια, η λογοτεχνία θα είχε κερδίσει μια ακόμη Διδώ Σωτηρίου.