33 χρόνια μετά την τραγωδία της Θύρας 7...

33 χρόνια μετά την τραγωδία της Θύρας 7.

Θυμόμαστε εκείνη την αποφράδα ημέρα με την βοήθεια δύο αυτοπτών μαρτύρων, του Νίκου Σαργκάνη και του Χρηστου Αρδίζογλου.

«Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει από χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μην χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί, ξαφνικά, τον είδα να χάνεται, να πέφτει. Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές… Φώναζα.

«Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!».

Η φωνή μου, ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιο πολύ, χωρίς να ξέρουν ότι από κάτω βρίσκεται κόσμος. «Ανοίξτε ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες…ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι ρεεεεεε… Μην τρέχετε, είμαστε κάτω!!!»…
Λόγια οδύνης χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου.

Ο Μανώλης, φίλαθλος του Ολυμπιακού βρέθηκε στη Θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκης στις 7 Φεβρουαρίου του 1981… Εκείνη την αποφράδα ημέρα που 21 νέα παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή στα τσιμεντένια σκαλιά της Θύρας 7. Ο Μανώλης βρέθηκε στην Θύρα 7 μαζί με τον φίλο του, Σπύρο… Μαζί πανηγύρισαν την μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ με 6-0.

Μαζί πανηγύρισαν τα γκολ του Γαλάκου… Κι εκεί τον έχασε… Κι εκεί τον αποχαιρέτησε… Η μαρτυρία του παραμένει μια κραυγή απελπισίας, μια κραυγή διαμαρτυρίας όλα αυτά τα χρόνια… Μαζί με ένα τεράστιο «γιατί»… Ένα «γιατί» που βασανίζει όλους όσους έζησαν την τραγωδία και όχι μόνο…

«Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη… Οταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια γλίστρησα κι έπεσα… Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε, άρχισαν να πέφτουν από πάνω μου ένας, δύο, τρεις… δέκα… εκατό»… Ο 18χρονος Ηλίας Λύτρας ήταν από τους πρώτους που έπεσαν στα σκαλοπάτια της Θύρας 7. Στάθηκε τυχερός και έζησε… Εζησε με τον εφιάλτη… Αυτόν του άδικου χαμού 21 νέων ανθρώπων, 20 φίλαθλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.

Ο Χρήστος Αρδίζογλου αγωνίστηκε σε εκείνο το μοιραίο παιχνίδι, βρίσκονταν στην 11άδα της ΑΕΚ. Οι παίκτες της ΑΕΚ αποχώρησαν νωρίς από το γήπεδο… Εμαθαν τα τραγικά γεγονότα όταν πια έφτασαν σπίτια τους…

Ευθύνες για την τραγωδία δεν αποδόθηκαν ποτέ, την τραγωδία ακολούθησε η ατιμωρησία…Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα: Ηταν υπεράριθμοι οπαδοί στην Θύρα 7; Ηταν οι πόρτες κλειστές; Ηταν τα τουρνικέ κλειστά; Απάντηση καμία… Και ο Νίκος Σαργκάνης απόλυτα ξεκάθαρος. «Σ αυτή την χώρα δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς».

Οσες φορές κι αν κοιτάξει κανείς τα δημοσιεύματα της εποχής, όσες μαρτυρίες κι αν ακούσει δεν συνηθίζει το σοκ… Οσο χρόνια κι αν περάσουν, η τραγωδία της Θύρας 7 θα συγκινεί, θα σοκάρει και θα θυμώνει… 21 νέοι άνθρωποι έφυγαν άδικα από την ζωή.