Τα ιταλικά δικαστήρια δε σεβάστηκαν την ετεροδικία της Γερμανίας, ανακοίνωσε σήμερα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την προσφυγή της Γερμανίας κατά της Ιταλίας σχετικά με τις αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων που επιδίκασαν αποζημιώσεις σε θύματα των ναζιστικών στρατευμάτων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η υπόθεση αυτή σχετίζεται και με τις ελληνικές διεκδικήσεις για τα θύματα του Διστόμου.
«Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η άρνηση των ιταλικών δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την ασυλία συνιστά παράβαση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο γερμανικό κράτος», ανακοίνωσε ο δικαστής Χισάσι Οουάντα, κατά την ανάγνωση της απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση στο δικαστικό μέγαρο της ειρήνης στη Χάγη σήμερα το πρωί.
Το διεθνές δικαστήριο αποφάσισε ότι η ιταλική υπόθεση παραβίασε την ετεροδικία της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία μπορούν να γίνουν μηνύσεις ή αγωγές από θύματα των ναζί μόνο στα εθνικά της δικαστήρια.
Η ιταλο-γερμανική διαφορά αφορούσε αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων, οι οποίες, παρά τη δικαστική ασυλία της Γερμανίας, αναγνώρισαν και επιδίκασαν αποζημιώσεις σε θύματα σοβαρών παραβιάσεων του ανθρωπιστικού δικαίου, που τελέσθηκαν την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Η ιταλο-γερμανική διαφορά αφορούσε αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων, οι οποίες, παρά τη δικαστική ασυλία της Γερμανίας, αναγνώρισαν και επιδίκασαν αποζημιώσεις σε θύματα σοβαρών παραβιάσεων του ανθρωπιστικού δικαίου, που τελέσθηκαν την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Η Γερμανία είχε προσφύγει στη Χάγη επιδιώκοντας την καταδίκη της Ιταλίας, με το επιχείρημα ότι τα ιταλικά δικαστήρια δεν σεβάστηκαν την ετεροδικία της Γερμανίας όταν έκριναν υπέρ της καταβολής αποζημιώσεων προς τους συγγενείς θυμάτων του ναζισμού στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάσισε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας παραβίασε την κυριαρχία της Γερμανίας το 2008, όταν έκρινε ότι ο Ιταλός Λουίτζι Φερίνι έπρεπε να αποζημιωθεί επειδή αναγκάστηκε από τους ναζί να εργαστεί σαν σκλάβος σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για την κατασκευή όπλων το 1944.
Η ιταλική πλευρά ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ετεροδικία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ότι η ετεροδικία μπορεί να υφίσταται μόνο για την επίλυση διαφορών μεταξύ φιλικών κρατών.
Μία από τις συγκεκριμένες υποθέσεις αφορούσε την εκτέλεση, επί ιταλικού εδάφους, της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία είχε επιδικάσει αποζημιώσεις στα θύματα της σφαγής του Διστόμου.
Η Γερμανία προσέφυγε και κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου Λαβαδειάς, που ήταν επικυρωμένη από τον Άρειο Πάγο κι επιδίκαζε 28 εκατ. ευρώ στα θύματα του Διστόμου που σφαγιάστηκαν από τους ναζί στις 10 Ιουνίου 1944.
Αυτό το σημείο αποτελούσε και το έναυσμα της ελληνικής παρέμβασης στη διαφορά μεταξύ Γερμανίας-Ιταλίας.
Η Ελλάδα, εκπροσωπούμενη από τον καθηγητή Στέλιο Περράκη ως πληρεξούσιο, τον πρέσβη της Ελλάδος στην Ολλανδία Ιωάννη Οικονομίδη, ως αναπληρωτή πληρεξούσιο, τον καθηγητή Αντώνη Μπρεδήμα ως σύμβουλο και δικηγόρο, και τη λέκτορα Μαρία-Ντανιέλλα Μαρούδα ως σύμβουλο, παρουσίασε τις απόψεις της γύρω από το ζήτημα της δικαστικής κρατικής ασυλίας, υπό το φως των εξελίξεων του Διεθνούς Δικαίου σε συνάρτηση με το δικαίωμα των θυμάτων διεθνών εγκλημάτων για επανόρθωση, την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου.