Η αίσθηση που προκάλεσε στους γονείς και στο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου μας ήταν μια απερίγραπτη οδύνη, ανησυχία και αποτροπιασμός για τη μεταχείριση του μαθητή μας, που έφερε στη μνήμη μας κακές αναμνήσεις και εικόνες του παρελθόντος.
Αναρωτηθήκαμε αν αυτή η μέθοδος είναι η ενδεδειγμένη και Ιατρικά αποδεκτή σε παιδιά με αυτισμό που παρουσιάζουν δύσκολες συμπεριφορές, οι οποίες δεν είναι σύμπτωμα της διαταραχής τους, αλλά αποτέλεσμα της ακατάλληλης εκπαίδευσης και της έλλειψης υποστηρικτικών δομών, όπως υποστηρίζει η Παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Δυστυχώς όμως στη χώρα μας τα παιδιά με Αυτισμό είναι αυτά που σε μεγαλύτερο ποσοστό εξαιρούνται από την εκπαιδευτική διαδικασία και σαν έφηβοι και ενήλικες γίνονται θύματα μεσαιωνικών μεθόδων καταστολής σε μονάδες Ιδρυματικού τύπου. Είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι...
Οι προσπάθειες γονέων να κινητοποιήσουν το ενδιαφέρον της Ελληνικής πολιτείας για τη δημιουργία αφ’ ενός κατάλληλων δομών και αφ’ ετέρου της εκπαίδευσης των εμπλεκομένων επαγγελματιών της εκπαίδευσης και της υγείας, υπήρξαν μεγάλες, αλλά τα αποτελέσματα πενιχρά. Η έλλειψη επιστημονικής γνώσης και η απουσία υποδομών για τον Αυτισμό τρομάζουν τους γονείς περισσότερο και από την ίδια τη διαταραχή !!! Το αποτέλεσμα είναι να αντιμετωπίζονται τα άτομα με Αυτισμό σαν ασθενείς με Ψυχικές παθήσεις (σχιζοφρένεια ή μανιοκατάθλιψη) μια τακτική με ολέθρια αποτελέσματα !!!
Η αίσθηση των οικογενειών που έχουν άτομα με Αυτισμό (που είναι περισσότερες από 600 στην πόλη μας) ότι μπορεί να έχουν παρόμοια μεταχείριση εάν χρειαστεί να ζητήσουν ψυχιατρική βοήθεια, μας προκαλεί οργή, απόγνωση και απελπισία.
Η άμεση και κατάλληλη αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης του μαθητή αποτελεί υποχρέωση των αρμοδίων και η αποτροπή παρόμοιων γεγονότων επιτακτική ανάγκη για την τοπική κοινωνία.
Σημ. Η επιστολή συντάχθηκε από το Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του ΕΕΕΕΚ Αχαΐας