Ενας από τους εμπόρους της Κεφαλλονιάς λοιπόν την περίοδο της Κατοχής (τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Γερμανοί κατάσφαξαν περί τους 10.000 Ιταλούς στρατιώτες της Μεραρχίας Acqui και κατέλαβαν το νησί) πλούτισε πουλώντας ζαχαρωτά για τα παιδιά. Πλούτισε όχι μόνο επειδή πουλούσε την πραμάτεια του μια λίρα την οκά, αλλά και επειδή δεν ήταν εξ ολοκλήρου από ζάχαρη: μεγάλο τμήμα τους είχε ως πρώτη ύλη της μαρμαρόσκονη, την οποία κατάπιναν οι ανυποψίαστοι πελάτες του επιχειρηματία.
Ο έμπορος, χάρη στην Κατοχή, έγινε πολύ πλούσιος και μία από τις δύο κόρες του βραβεύτηκε σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα σε διαγωνισμό ομορφιάς. Εκεί, γύρω στο 1958, ολόκληρο το νησί υποδέχτηκε την όμορφη κοπέλα εν μέσω χειροκροτημάτων και ιαχών. Ξαφνικά, ένας από το πλήθος...
Το 'χει άραγε η μοίρα της χώρας να αναλαμβάνουν ακόμα και σήμερα κρίσιμες θέσεις οι των οικογενειών που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές ή επωφελήθηκαν από τα δεινά του ελληνικού λαού επί Κατοχής για να πλουτίσουν;