Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη
http://twitter.com/#%21/a_m_papagiotis
Διαβάζω για το πιθανό σφράγισμα της εν Ελλάδι πιο πολυδιαφημιζόμενης μη κυβερνητικής οργάνωσης. Αν πράγματι κλείσει και το Χαμόγελο του Παιδιού, με τόσα λεφτά που πέρασαν από τα ταμεία του, τότε κάθε ελληνική οικογένεια θα πρέπει αυτομάτως να υπαχθεί στο περιβόητο άρθρο 99. Υποπτεύομαι και στη περίπτωση αυτή να συνέβη κατασπατάληση χρηματικών βοηθημάτων, που έντεχνα θα βαφτιστεί "κακή διαχείριση" για τους γνωστούς λόγους της ελληνοκαθεστωτικής κεκάλυψης... Εκείνο που πραγματικά με ενοχλεί όμως, είναι ο απαράδεκτος τρόπος που η συγκεκριμένη Οργάνωση προσπαθεί να συγκεντρώσει τώρα, την ύστατη ώρα, βοηθήματα. Θεωρώ ότι με την αφίσα (που παρατίθεται) εντέχνως προσπαθεί να ανθυποβάλλει τον αναγνώστη ή θεατή/εν δυνάμει υποστηρικτή σε έναν ψυχολογικό εκβιασμό. Μ' έναν ελεεινό τρόπο επιχειρείται η επίκληση στο συναίσθημα του πομπού, για την...
επίτευξη μιας επιτυχημένης ελεημοσύνης. Με ένα κατάπτυστο μότο "Πείτε μας τι να του κόψουμε", θέτουν τον όποιο ευαίσθητο σ' ένα ψευτοδίλημμα και με την απουσία του ερωτηματικού δεν του αφήνουν και το δικαίωμα επιλογής. Στη γλώσσα του marketing επιχειρείται το illusion of choise. Μια ψευδαίσθηση όμως συναισθηματικής επιλογής που συνήθως αποδίδει, αλλά όμοιά της δεν συναντάται ούτε σε ανάλογες καμπάνιες εκκλησιαστικών μητροπόλεων. Φαντάζει, έτσι, το Χαμόγελο του Παιδιού με μια χαμένη ευκαιρία Ανθρωπισμού που σπαταλήθηκε ανάμεσα στις πολλές κρατικές επιχορηγήσεις, αλλοιώθηκε από τους ένδοξους χορηγούς και διασκορπίστηκε μαζί με τους επιφανείς ευεργέτες. Μ' αυτούς που με χαρακτηριστική αχαριστία και άνεση απαρνείται τώρα, στη σχετική ανακοίνωσή του.
Είμαι πεπεισμένος ότι το Χαμόγελο του Παιδιού δεν θα υπήρχε, αν δεν το είχε πρωτοφιλοξενήσει ο Γιώργος Παπαδάκης στον ANT1, αν ο Θάνος Καλλίρης δεν έγραφε το τραγούδι του, αν η Ρούλα Κορομηλά δεν χάριζε πολλές ώρες τηλεμαραθωνίου για χάρη του, αν πολιτικοί, υπουργοί και βουλευτάδες, δεν έσπευδαν να βοηθήσουν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους και να χτιστεί το κοινωνικό τους προφίλ.
Και παρά τα τόσα ευεργετήματα, οι διαχειριστές του έφθασαν στο πτωχευμένο Σήμερα, ψυχολογικά να απειλούν. Να εκλιπαρούν για ένα ευρώ που δεν περισσεύει, ενώ όταν είχε δοθεί σε αφθονία εκείνοι μάλλον πορεύονταν σύμφωνα με τα κελεύσματα της εποχής. Της εποχής της Κακοδιαχείρισης.
Ακολουθεί μια ανακοίνωση, που τη βρίσκω λανθασμένη από την πρώτη ως την τελευταία της λέξη:
"Για να μην κόψουμε τίποτα, χρειαζόμαστε το ευρώ που δεν σας περισσεύει.
Γιατί χωρίς αυτό, τα 275 παιδιά - θύματα κακοποίησης - που φιλοξενούμε, θα βρεθούν χωρίς σπίτι.
Γιατί η Εθνική Γραμμή για Παιδιά και Εφήβους SOS1056 το 2010 δέχτηκε 270.000 κλήσεις για βοήθεια.
Γιατί οι κινητές ιατρικές μας μονάδες που μόνο πέρυσι μετέφεραν 2.360 νεογνά και παιδιά, σώσανε ζωές.
Γιατί 9.344 παιδιά που νοσηλεύονταν το 2010 χρειάστηκαν το στήριγμά μας.
Γιατί κάθε μήνα στηρίζουμε περισσότερα από 3.000 παιδιά και τις οικογένειές τους που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.
Γιατί έχουμε ανάγκη τους εξειδικευμένους ανθρώπους που μέρα - νύχτα δουλεύουν για να εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή για όλα τα παιδιά.
Γι' αυτό σήμερα, σας έχουμε ανάγκη.
Χωρίς εσάς έχουμε μόνο ενάμιση μήνα "ζωής".
Με την δική σας συνδρομή, όμως, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Γιατί δεν εξαρτώμαστε από καμία κρατική χρηματοδότηση ή μεγάλους ευεργέτες.
Οι ευεργέτες μας είστε εσείς.
Βοηθήστε να κρατήσουμε το χαμόγελο ζωντανό. Τηλεφωνήστε ή στείλτε μήνυμα.
Τώρα."
http://twitter.com/#%21/a_m_papagiotis
επίτευξη μιας επιτυχημένης ελεημοσύνης. Με ένα κατάπτυστο μότο "Πείτε μας τι να του κόψουμε", θέτουν τον όποιο ευαίσθητο σ' ένα ψευτοδίλημμα και με την απουσία του ερωτηματικού δεν του αφήνουν και το δικαίωμα επιλογής. Στη γλώσσα του marketing επιχειρείται το illusion of choise. Μια ψευδαίσθηση όμως συναισθηματικής επιλογής που συνήθως αποδίδει, αλλά όμοιά της δεν συναντάται ούτε σε ανάλογες καμπάνιες εκκλησιαστικών μητροπόλεων. Φαντάζει, έτσι, το Χαμόγελο του Παιδιού με μια χαμένη ευκαιρία Ανθρωπισμού που σπαταλήθηκε ανάμεσα στις πολλές κρατικές επιχορηγήσεις, αλλοιώθηκε από τους ένδοξους χορηγούς και διασκορπίστηκε μαζί με τους επιφανείς ευεργέτες. Μ' αυτούς που με χαρακτηριστική αχαριστία και άνεση απαρνείται τώρα, στη σχετική ανακοίνωσή του.
Είμαι πεπεισμένος ότι το Χαμόγελο του Παιδιού δεν θα υπήρχε, αν δεν το είχε πρωτοφιλοξενήσει ο Γιώργος Παπαδάκης στον ANT1, αν ο Θάνος Καλλίρης δεν έγραφε το τραγούδι του, αν η Ρούλα Κορομηλά δεν χάριζε πολλές ώρες τηλεμαραθωνίου για χάρη του, αν πολιτικοί, υπουργοί και βουλευτάδες, δεν έσπευδαν να βοηθήσουν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους και να χτιστεί το κοινωνικό τους προφίλ.
Και παρά τα τόσα ευεργετήματα, οι διαχειριστές του έφθασαν στο πτωχευμένο Σήμερα, ψυχολογικά να απειλούν. Να εκλιπαρούν για ένα ευρώ που δεν περισσεύει, ενώ όταν είχε δοθεί σε αφθονία εκείνοι μάλλον πορεύονταν σύμφωνα με τα κελεύσματα της εποχής. Της εποχής της Κακοδιαχείρισης.
Ακολουθεί μια ανακοίνωση, που τη βρίσκω λανθασμένη από την πρώτη ως την τελευταία της λέξη:
"Για να μην κόψουμε τίποτα, χρειαζόμαστε το ευρώ που δεν σας περισσεύει.
Γιατί χωρίς αυτό, τα 275 παιδιά - θύματα κακοποίησης - που φιλοξενούμε, θα βρεθούν χωρίς σπίτι.
Γιατί η Εθνική Γραμμή για Παιδιά και Εφήβους SOS1056 το 2010 δέχτηκε 270.000 κλήσεις για βοήθεια.
Γιατί οι κινητές ιατρικές μας μονάδες που μόνο πέρυσι μετέφεραν 2.360 νεογνά και παιδιά, σώσανε ζωές.
Γιατί 9.344 παιδιά που νοσηλεύονταν το 2010 χρειάστηκαν το στήριγμά μας.
Γιατί κάθε μήνα στηρίζουμε περισσότερα από 3.000 παιδιά και τις οικογένειές τους που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.
Γιατί έχουμε ανάγκη τους εξειδικευμένους ανθρώπους που μέρα - νύχτα δουλεύουν για να εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή για όλα τα παιδιά.
Γι' αυτό σήμερα, σας έχουμε ανάγκη.
Χωρίς εσάς έχουμε μόνο ενάμιση μήνα "ζωής".
Με την δική σας συνδρομή, όμως, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Γιατί δεν εξαρτώμαστε από καμία κρατική χρηματοδότηση ή μεγάλους ευεργέτες.
Οι ευεργέτες μας είστε εσείς.
Βοηθήστε να κρατήσουμε το χαμόγελο ζωντανό. Τηλεφωνήστε ή στείλτε μήνυμα.
Τώρα."