Τετάρτη 7 Μαρτίου ο Δήμος Νίκαιας – Ρέντη τίμησε για άλλη μια φορά την ηρωϊκή μάχη της Κοκινιάς που έγινε από τις 5 μέχρι τις 7 Μαρτίου 1944, μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και των "ελλήνων" συνεργατών τους, στη Νίκαια.
Περίπου 1.800 Γερμανοί είχαν περιζώσει την πόλη και πήραν 300 αιχμαλώτους στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, εκτός των νεκρών.
Στις 17 Αυγούστου 1944 έκαναν και το αιματηρό Μπλόκο, όπου εκτέλεσαν 150 πατριώτες, έκαψαν δεκάδες σπίτια και πήραν 2.500 αιχμαλώτους.
Το 1944, ήταν η τελευταία χρονιά της κατοχής στην Ελλάδα και σημαδεύτηκε από γεγονότα φρίκης, όπως σφαγές αμάχων, ολοκαυτώματα χωριών αλλά και μπλόκα και εκτελέσεις στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις. Οι λόγοι που οδήγησαν τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους στην τακτική των μπλόκων μέσα στην Αθήνα δεν έχουν να κάνουν μόνο με σπασμωδικές ενέργειες των κατακτητών λίγο πριν την ήττα. Ο βασικότερος λόγος είναι το δυνάμωμα της αντιστασιακής δράσης του λαού, όχι μόνο στην ύπαιθρο που ο ΕΛΑΣ είχε κυριαρχήσει πλήρως, αλλά και στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα Γρεβενά, η Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και το Καρπενήσι ελέγχονταν από τον ΕΛΑΣ από τα μέσα του 1943. Την ίδια χρονιά ματαιώθηκε η επέκταση της βουλγαρικής κατοχής σε ολόκληρη την ελληνική Μακεδονία και τη Θράκη μετά από μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη, σε πολλές πόλεις της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας και με αποκορύφωμα τη μεγάλη παναθηναϊκή διαμαρτυρία με τη συμμετοχή 300 χιλιάδων λαού στις 22 Ιουλίου του 1943. Η τελευταία διαδήλωση χτυπήθηκε από τα γερμανικά τανκς με αποτέλεσμα 30 διαδηλωτές να σκοτωθούν και περίπου 200 να τραυματιστούν. Ο σκοπός όμως επιτεύχθηκε και η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής ματαιώθηκε.
Ο λαός της Κοκκινιάς ήταν από τα πιο πρωτοπόρα τμήματα του αθηναϊκού λαού. Μαζί με τις υπόλοιπες λαϊκές συνοικίες (Καισαριανή, Καλλιθέα, κ.α.) πρωτοστάτησε στη μάχη κατά της επιστράτευσης το Μάρτη του 1943. Με δύο τεράστιες διαδηλώσεις στις 24 Φλεβάρη (απεργία εργατοϋπαλλήλων) και 5 Μάρτη (γενική απεργία) ο λαός της Αθήνας κατάφερε να ματαιώσει τα σχέδια των Γερμανών για μεταφορά Ελλήνων στα εργοστάσια της Γερμανίας. Οι διαδηλωτές κατέλαβαν το Υπουργείο Εργασίας και κάψανε μέρος των αρχείων του καθώς και τις καταστάσεις επιστράτευσης. Οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας και του Πειραιά έγιναν πεδία μάχης ανάμεσα στον άοπλο λαό και τις δυνάμεις κατοχής. Τουλάχιστον 18 ήταν οι νεκροί και πάνω από 130 οι τραυματίες. Παρόμοιες κινητοποιήσεις θα πραγματοποιηθούν και σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καλαμάτα, Σπάρτη, Κόρινθο κ.α.
Ολα αυτά τα γεγονότα φανέρωναν τη μεγάλη απήχηση που είχε το ΕΑΜ στις μεγάλες πόλεις και την Αθήνα, μετατρέποντας πολλές περιοχές της σε απόρθητα φρούρια για τους Γερμανούς και τους Ελληνες συνεργάτες τους. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις ένοπλων αντιπαραθέσεων μεταξύ του λαού της Αθήνας και των Γερμανών που κράτησαν μέχρι και μερικές μέρες. Οπως για παράδειγμα στο πρώτο μπλόκο της Κοκκινιάς στις 6-7 του Μάρτη του 1944 που εξελίχθηκε σε πραγματική μάχη (μάχη της Κοκκινιάς). Οι ταγματασφαλίτες μαζί με τους άνδρες της Ειδικής Ασφάλειας (αντικομμουνιστική μονάδα που έπαιρνε εντολές από τα SS και καθοδηγούνταν από τον Αλέξανδρο Λάμπου), επιτέθηκαν στην Κοκκινιά, αλλά τμήματα του εφεδρικού ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ αντιστάθηκαν για τρεις μέρες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πολλοί από τη μεριά των ταγματασφαλιτών και να αναγκαστούν σε υποχώρηση.