Τι να πρωτοπεί κάποιος για το Νίκο Γιδάκο...
Μέχρι και ο ίδιος, αν και είναι μόλις 24 ετών, σε ερώτηση του woop.gr για το αν θυμάται πόσα μετάλλια έχει κατακτήσει, δεν μπορούσε να μας απαντήσει.
Οι επιτυχίες αμέτρητες, η δίψα του για να... χτίσει νέο τοίχο από μετάλλια τεράστια.
Το «F-16» του ελληνικού καράτε, ο άνθρωπος που έχει κατακτήσει την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη... τον κόσμο ολόκληρο, κλείνει τα μάτια και πετάει στα σύννεφα της επιτυχίας, σε μια πτήση που δεν υπάρχει... ουρανός!
Μαζί με τον προπονητή και πατέρα του, Γιώργο Γιδάκο, ο Νίκος ετοιμάζεται για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, το Καράτε 1 που θα γίνει τον άλλο μήνα στη Γλυφάδα.Μια διοργάνωση που θα είναι η πιο δυνατή που θα δώσει τη φετινή σεζόν, όπως μας είπε ο ίδιος. Πάντως η χρονιά για εκείνον ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού πήρε την 5η θέση στο Λουξεμβούργο ανάμεσα σε 32 αθλητές της κατηγορίες του και έχοντας υποστεί σοβαρή θλάση, ενώ με την Εθνική ενόπλων πήρε... "μόνο" δύο χρυσά.
Το woop.gr καλοσωρίζει το Νίκο Γιδάκο...
«Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρώ σήμερα σε εσάς, στο woop.gr. Είναι μεγάλη μου τιμή να μιλάω για αυτά που έχω καταφέρει τόσα χρόνια στον χώρο των πολεμικών τεχνών και κυρίως το καράτε», μας λέει αρχικά ο Έλληνας πρωταθλητής.
Το καράτε σημαίνει στα ιαπωνικά «άδειο χέρι», ωστόσο, ο Νίκος Γιδάκος δεν έχει μάθει να επιστρέφει από τους αγώνες στους οποίους συμμετέχει με… άδεια χέρια. Πόσο δύσκολο είναι όμως για έναν αθλητή να διατηρείται πάντα στην κορυφή; Και τι θυσίες απαιτούνται; Ο ίδιος μας απαντά:
«Όσο ανεβαίνεις επίπεδο, ανεβαίνουν και οι δυσκολίες σε αυτά που κάνεις σε θέμα προπονητικής. Είναι αυστηρά προγράμματα που δουλεύουμε εδώ πέρα στο σύλλογό μου και με βοηθούν να γίνομαι όσο το δυνατόν καλύτερος, να ανεβαίνω επίπεδο και να φτάνω σε υψηλούς στόχους μου τους οποίους συνήθως τους καταφέρνω πάντα – και φαίνεται αυτό από τις διακρίσεις που φέρνω τα τελευταία χρόνια.
Καθημερινά δουλεύω τρεις με τέσσερις ώρες προπόνησης την ημέρα, όταν έχω αγώνες και το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει βάρη, στίβο και προπόνηση καράτε κυρίως. Κάνω έξι φορές την εβδομάδα προπόνηση. Η διατροφή μου είναι όντως πολύ αυστηρή κι αυτή, γιατί δεν ξεφεύγω ποτέ, γι αυτό και τα κιλά μου είναι ίδια τα τελευταία χρόνια».
Τι σημαίνει καράτε για εσένα;
«Για μένα καράτε σημαίνει ζωή, πειθαρχία, ο δρόμος που καθοδηγεί. Παρόλα αυτά κοιτάζω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό όχι μόνο στον πρωταθλητισμό, αλλά και στην προπονητική που κάνω εδώ στο σύλλογό μου».
Πρόσφατα, ο Νίκος, πήρε δυο πρωτιές με την Εθνική ενόπλων σε βαλκανικό επίπεδο και ο ίδιος μας λέει για τις τελευταίες του επιτυχίες:
«Όντως, φέτος η σεζόν μου ξεκίνησε πολύ δυνατά θα έλεγα γιατί και πριν τους βαλκανικούς αγώνες που αναφέρατε, είχα πάει σε ένα τουρνουά στο εξωτερικό, στο Λουξεμβούργο με την ομάδα μου την Spartan Team και πήρα την 5η θέση σε 32 άτομα στην κατηγορία μου. Μια θλάση σοβαρή, όπως μου είπε ο γιατρός μου όταν ήρθα στην Ελλάδα, που στοίχησε το μετάλλιο. Παρόλα αυτά έκανα πέντε μήνες φυσικοθεραπείες, κάθε μέρα από μιάμιση ώρα, ειλικρινά ο πόνος που ένιωθα ήταν αβάσταχτος.
Δεν καταλαβαίνετε τι πόνο. Παρόλα αυτά όμως το ξεπέρασα. Ήρθε 90% η αποκατάσταση στο πόδι μου και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (σ.σ. πριν δύο εβδομάδες) είχα το Βαλκανικό με την ομάδα της ελληνικής Αστυνομίας, στην οποία υπηρετώ. Έφερα δυο χρυσά μετάλλια και στην κατηγορία μου και στο ομαδικό. Δε με ενόχλησε καθόλου θα μπορούσα να πω, δηλαδή η αποκατάσταση ήταν 100% τελικά, έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό και θεωρώ ότι ξεκίνησε η σεζόν μου καλά με αυτά τα δύο. Και με την 5η θέση, που δεν είναι εύκολο ανάμεσα σε 32 άτομα να τα καταφέρεις και με τα δύο χρυσά»
«Το απόλυτο είναι μια Ολυμπιάδα»
Καλύτερο πρόσωπο για να μας μιλήσει για το πως είναι σαν αθλητής, αλλά και ως γιος δεν θα μπορούσαμε να βρούμε. Ο Γιώργος Γιδάκος, ο πατέρας του Νίκου, είναι ο άνθρωπος που τον μύησε στον κόσμο του καράτε και που τον καθοδηγεί.
«Τα προτερήματα σαν αθλητής είναι πάρα πολλά. Είναι πάστα πρώτα απ’ όλα. Όχι επειδή είναι γιος μου, υπάρχουν κι άλλοι συνάδελφοι προπονητές που έχουν παιδιά αλλά δεν το… έχουν. Δεν πρέπει να το πρεσάρεις. Από μικρό παιδί ο Νίκος, έμπαινε εδώ στο ντότζο (σ.σ. είναι το γιαπωνέζικο όνομα κάθε χώρου στον οποίο διδάσκονται πολεμικές τέχνες), του άρεσε να προπονείται. Είναι αυτό που λέμε πάστα, πάστα, να το έχεις στο DNA μέσα. Ο Νίκος το ήθελε. Κάποτε είχε έρθει εδώ στο ντότζο, ο παγκόσμιος πρωταθλητής Στέλιος Λογκινίδης και μου λέει ‘ρε ‘συ ο γιος σου βγάζει μια φωτιά από τα μάτια που μια μέρα θα γίνει πολύ δυνατός παίκτης και ώρα που είναι να γίνει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Αυστραλία, γιατί είναι στην Αυστραλία ο Λογκινίδης μου λέει ‘θα ήθελα να το δω δεν το πιστεύω’ .
Έχει ένα καλό, είναι πεισματάρης, του αρέσουν οι προκλήσεις, του αρέσει να παίζει με δυνατά ονόματα, να δοκιμάζει πράγματα και αυτό καλό και για μένα, γιατί βρίσκω ένα εργαλείο που το δουλεύω όπως το θέλω. Δύσκολο κομμάτι για μένα είναι ότι είμαι και πατέρας και δάσκαλός του, αλλά προς το παρόν τον έχω ξεπεράσει τον πατέρα και γι’ αυτό έχουμε καλή σχέση σαν μαθητής και δάσκαλος. Τίποτα άλλο δεν έχω να βρω επάνω του. Υπάρχουν κομμάτια που δυσκολεύεται και ο ίδιος, αλλά αυτή είναι η αβάντα με το Νίκο: Ότι βρίσκει το δρόμο και το πετυχαίνει», μας είπε ο άνθρωπος που τον γνωρίζει καλύτερα κι από τον εαυτό του για τα δυνατά του σημεία.
Για το γεγονός ότι σαν αθλητής ο γιος έχει ξεπεράσει τον πατέρα, ο κύριος Γιδάκος μας λέει... ξεχειλισμένος από περηφάνια:
«Είμαι περήφανος ειλικρινά, γιατί κάτι που δεν μπορούσα να επιτύχω εγώ, το πετυχαίνει αυτός, γιατί τότε την εποχή μου τη δική μου δεν υπήρχαν αυτά που υπάρχουν σήμερα: Οργανωμένες Ομοσπονδίες, ούτε τηλεόραση δεν υπήρχε, ούτε τα κομπιούτερ».
Για το πόσο τον χαροποιεί αυτό: «Σίγουρά, γιατί ό,τι ήθελα το πετυχαίνει εκείνος. Ο Νίκος με έχει ξεπεράσει, σε άλλα πράγματα δεν μπορεί, γιατί ακόμα είναι μικρός σε ηλικία. Θέλει δουλειά στην εμπειρία. Αλλά εντάξει έχει πετύχει πολλά πράγματα για την ηλικία του».
Όμως, αν και ο Νίκος έχει πετύχει πάρα πολλά, τι είναι αυτό που θα ήθελε να δει ο πατέρας του να κατακτά: «Το απόλυτο στον κάθε άνθρωπο είναι αυτό που λέμε ένας αθλητής να παίξει μια Ολυμπιάδα, ένας δημοσιογράφος να βγει στο γυαλί να πει αυτά που θέλει, το απόλυτο πιάνει τα άκρα, το τελειότερο που υπάρχει . Ένας αθλητής θέλει να πάρει όσα περισσότερα μπορεί γιατί είναι αθλητής. Δεν θέλει να σταματήσει να γυμνάζεται, να αγωνίζεται… είναι μικρόβιο. Δηλαδή, το ψάχνει συνέχεια και μπορεί να το πετύχει. Το απόλυτο είναι μια Ολυμπιάδα και για μένα το καράτε είναι το πιο αδικημένο άθλημα που δεν το έχουν βάλει».
Όμως, αν και ο Νίκος έχει πετύχει πάρα πολλά, τι είναι αυτό που θα ήθελε να δει ο πατέρας του να κατακτά: «Το απόλυτο στον κάθε άνθρωπο είναι αυτό που λέμε ένας αθλητής να παίξει μια Ολυμπιάδα, ένας δημοσιογράφος να βγει στο γυαλί να πει αυτά που θέλει, το απόλυτο πιάνει τα άκρα, το τελειότερο που υπάρχει . Ένας αθλητής θέλει να πάρει όσα περισσότερα μπορεί γιατί είναι αθλητής. Δεν θέλει να σταματήσει να γυμνάζεται, να αγωνίζεται… είναι μικρόβιο. Δηλαδή, το ψάχνει συνέχεια και μπορεί να το πετύχει. Το απόλυτο είναι μια Ολυμπιάδα και για μένα το καράτε είναι το πιο αδικημένο άθλημα που δεν το έχουν βάλει».
«Αυτό που με εξωθεί είναι όταν δεν με σέβονται»
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μη σταθεί και στους ανθρώπους που τον στηρίζουν στο δρόμο της επιτυχίας και της δόξας που ξέρει πολύ καλά να περπατάει ο Νίκος:
«Σαφώς, όπως είπατε κι εσείς, είναι δύσκολες οι εποχές πρέπει να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας στηρίζουν. Το κυριότερο είναι ότι έχω δίπλα μου το δάσκαλό μου να με στηρίζει, γιατί πρέπει να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε καθοδηγεί, να σου δείχνει το δρόμο και να σε βοηθάει καθημερινά να ξεπερνάς όλες αυτές τις δυσκολίες. Από κει μια πέρα έχω ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν, το προπονητικό μου τιμ που εδώ στο Spartan Warriors, όπου τα παιδιά με βοηθούν ώστε να έχω την καλύτερη προπόνηση απέναντι με ζευγάρια δηλαδή. Είναι ο χορηγός μου η nanobionic, τα νανοβιονικά γιλέκα - ορθοπεδικά είδη , που είναι στήριγμα δίπλα μου στην οικονομική, αλλά και σε πράγματα που μου δίνει. Είναι η Playsafe, ο κύριος Δαβιτίδης την έχει, είναι οδοντίατρος και έχει τις καλύτερες μασέλες που χρησιμοποιούμε όλοι και με βοηθάει σε ό,τι θέλω. Ακόμη και στα δόντια μου, γιατί από τα χτυπήματα καθημερινά στις προπονήσεις, αλλά και αγωνιστικά παθαίνουμε ζημιές στα δόντια. Είναι ο προπονητής μου ο κύριος Βιδάλης στα βάρη, που ελέγχει καθημερινά το βάρος μου και με βοηθάει στην αύξηση ή τη μείωση της μυϊκής μάζας για να δίνω το καλύτερό μου και πάμε καλά».
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μένεις πάντα ήρεμος και αν υπάρχει κάτι να σε εξωθεί;
«Σαφώς πάντα πρέπει να είσαι σε ηρεμία, είτε είναι αγώνας είτε είναι έξω, γιατί τα πράγματα όπως έχουν γίνει όλοι είναι σε μια διαρκή τσίτα. Κοιτάνε με το παραμικρό να δώσουν έμφαση σε κάτι να τσακωθούν, να πουν κάτι δικό τους. Γενικά, όλα αυτά δεν μ αρέσουν εμένα προσωπικά. Κοιτάω όσο μπορώ να είμαι ήρεμος, παρά τις δυσκολίες που είμαστε φορτωμένοι καθημερινά με διάφορα πράγματα. Κοιτάω όσο γίνεται ναμη δίνω έμφαση ακόμα και σε παρεξήγηση. Από κει και πέρα αυτό που έχω μάθει από μικρός και με δίδαξε και ο δάσκαλός μου, γιατί αυτό είναι δίδαγμα, είναι να σέβομαι τους πάντες. Αυτό που με εξωθεί είναι όταν δεν με σέβονται. Γιατί απ’ ότι γνωρίζουμε τον σεβασμό τον κερδίζεις δεν τον απαιτείς».
Είσαι 24 ετών, έχεις πετύχει τόσα πράγματα. Τι περιμένεις παραπάνω από το Νίκο και τι να περιμένουμε εμείς;
«Για μένα δε σημαίνει ότι επειδή έχω πάρει σημαντικές επιτυχίες ότι θα έπρεπε ή πρέπει να σταματήσω. Γιατί η ουσία ποια είναι; Να πάρω ένα μετάλλιο και να με θυμούνται για ένα χρόνο ή να το παίρνω συνέχεια και να με θυμούνται για χρόνια; Θεωρώ ότι είμαι στα καλύτερά μου ηλικιακά και αγωνιστικά. Όπως σας είπα, έπαιξα δυο πρωταθλήματα. Τώρα μεγαλύτερο και σημαντικότερο είναι αυτό που δίνουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα, το Καράτε 1, που θα γίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον άλλο μήνα από 12/-14/10 στη Γλυφάδα. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας και οι πιο δυνατοί αγώνες που θα δώσω για τη φετινή σεζόν που θα συμμετάσχω. Είναι παγκόσμιο πρωτάθλημα το επίπεδο θα είναι πολύ δυνατό, αλλά και οι Έλληνες είμαστε πολύ δυνατοί αθλητές και με ψυχή και με διακρίσεις. Άρα δεν κάνουμε βήμα πίσω εμείς, θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι, θεωρώ».
Τα μετάλλια που έχεις πάρει, τα έχεις μετρήσει ποτέ; (Γέλια)
«Κάθε μετάλλιο που παίρνω είναι μια ανταμοιβή για το δάσκαλό μου, διότι, είναι αυτός που με ώθησε στον χώρο αυτό και είμαι μέχρι σήμερα. Άρα, κάθε τι μετάλλιο που παίρνω ή κύπελλο το αφιερώνω στον δάσκαλό μου, γιατί είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο να εμπιστεύεσαι, να σε καθοδηγεί και να σου δίνει ό,τι καλύτερο έχει να σου προσφέρει. Είναι ο πατέρας σου. Εμένα είναι και ο πατέρας μου, αλλά έτσι είναι για τον κάθε μαθητή. Τον θεωρείς πνευματικό σου πατέρα τον δάσκαλό σου. Από κει και πέρα έχω έναν τοίχο γεμάτο μετάλλια αλλά τα μετάλλια δεν κάνουν τον αθλητή, ο αθλητής κάνει τα μετάλλια. Θεωρώ ότι είμαστε σε καλή κατάσταση, θα ήθελα να τον γεμίσω και να μην χωράνε και πιστεύω έχω άλλα τόσα χρόνια μπροστά μου για να καταφέρω κι άλλα πράγματα».
Ετοιμάζεσαι δηλαδή για νέο τοίχο;
«Ε, μάλλον θα πάρουμε κι άλλον».
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Δαλαταριώφ, Κάμερα/μοντάζ: Πάρης Φραγκούλης