Η κατάσταση στη χώρα είναι κάτι περισσότερο από απελπιστική είναι πλέον τραγική. Σαν άνθρωπος ήμουν πάντα πεσιμιστής έβλεπα μόνο το μαύρο και στη καλύτερη περίπτωση το γκρι .Σήμερα τείνω να αναθεωρήσω βλέποντας μόνο το μαύρο.
Λόγω της ενασχόλησης μου με το Γραφείο Εθελοντισμού του Δήμου Πειραιά εκτός των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς τις όποιες Υπηρεσίες τους στο σύνολο (στους όποιους όλοι μας οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ ) υπάρχει και η άλλη πλευρά …
σήμερα προ μισής ώρας περίπου μετέφερα στη Τράπεζα Αγάπης και Προσφοράς του Δήμου ,σακούλες με ρούχα και παπούτσια .
Άνθρωποι όλων των ηλικιών περίμεναν υπομονετικά άλλοι για λίγα όσπρια ,άλλοι για κουβέρτες ,άλλοι για ρούχα ,αυτό που με συντάραξε όμως περισσότερο ήταν ένας κύριος λίγο μικρότερος από μένα όπου έψαχνε παπούτσια 22 νούμερο για τη κόρη του.
Φανταστείτε ένα νέο άνθρωπο γύρω στα 40 να μην έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια στο παιδί του.
Συνάντησα ανθρώπους που έδειχναν ότι δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές βιοποριστικές ανάγκες και όλοι τους άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είχαν σκυμμένο κεφάλι ίσως από ντροπή ,ίσως γιατί πιστεύουν ότι χάνουν την αξιοπρέπεια τους, φαίνονταν ότι ένιωθαν αμήχανα και άβολα, αυτό που θέλω να τους πω είναι ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι και σίγουρα δεν είναι αυτοί οι υπεύθυνοι καθώς και ότι πολλοί από εμάς μπορούμε να βρεθούμε σε αυτή τη δυσχερή θέση στο άμεσο μέλλον σαν επακόλουθο της οικονομικής κρίσης.
Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους εμάς όπου πέρα των προβλημάτων που τυχόν μας έχουν δημιουργηθεί ,έχουμε ακόμη μια κάποια αγοραστική δυνατότητα ,να προσφέρουμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε ,είτε δίνοντας είδη ένδυσης –υπόδησης είτε τρόφιμα είτε παιχνίδια είτε φάρμακα .
Πλέον στις περισσότερες γωνίες της χώρας υπάρχουν Κοινωνικοί φορείς όπου μπορεί κάποιος να προσφέρει Δήμοι, εθελοντικές ομάδες, μη κυβερνητικές οργανώσεις ,εκκλησία (όσοι με ξέρουν καλά θα γνωρίζουν ότι ουδεμία σχέση έχω με την εκκλησία και με τις θρησκείες γενικότερα αλλά στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δε μπορώ να παραβλέψω το κοινωνικό της ρόλο άσχετα που θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος ).
Εν κατακλείδι σήμερα έχουν περισσότερη αξία τα λόγια της Κατερίνας Γώγου….. «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος»
Κυριάκος Γεωργιάκος
Υπάλληλος του Δήμου Πειραιά